Bezsenność

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Piękno natchnęło swym geniuszem mistrza, 
a on w kamieniu młotem żywe dzieło stworzył – 
posąg boskiej piękności. 
Gdyby posąg ożył, 
gdyby usta w kamieniu zakrzepłe wykrzywił, 
nie przeraziłby tłumu swym życia wskrzeszeniem, 
nikt z ludzi by się życiu Posągu nie zdziwił, 
tak był piękny. 
A błyszczał jak gwiazdy geniuszów. 
Usta – jak krwią nabiegłe, tętniące w kamieniu, 
włosy – myślałbyś, źe się w łunę złotą spuszą, 
oczy od łez kamiennych błękitnie się mienią. 
Posąg tak ducha pełny, źe serca porywał 
i niósł wysoko, pięknem olśnione w przestrzenie, 
gdzie gorąca, tętniąca wrzała Prawda żywa, 
spieniona w perłowate, tęczowe strumienie. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Górą białe konie przeszły,
trop dymiący w kłębach stanął,
w gwiazdach płonąc cicho trzeszczy
wigilijne siano.
Spoza gór czy sponad ziemi
anioł biały? kruchy mróz?
starcy w niebo nachyleni?
Anioł biały szopkę niósł.
Zamknąć tak – to ironicznie –
w daszek gwiazdom pobielany,
płomień wieków i człowieka
w tekturowe cztery ściany.
Zamknąć tak – to z odległości –
w dwie figurki – czarną, białą,
rozdeptanych epok kości
i spalone żądzą ciało.
W naprężone kusze burz
anioł biały – szopkę niósł.
A figurki w męce gasnąc
coraz słabły, zanikały
w napowietrzną gwiazdy jasność,
tekturowo – popielały.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
To jest dzień w lipcu, kiedy duszny upał, 
Powietrze szklane, skwar nabrzmiewa w huk. 
Kiedy do cegły cegła zamurują trupa – 
człowieka w mieście z pyłu i trwóg. 
Podłużnie – oczy – ryby – odpływają 
po oceanie nieba na wylękły brzeg 
i szklane wodorosty gęściej narastają 
z wybrzeża zatrzymanych ciszą rzek. 
Dołem szał drzew bez wiatru i koni 
do chmur Porywanych upałem i strachem. 
Kiedy: chodzę – bóg obłąkany po niebie 
z zakwitającym piorunem w dłoni 
i gwiazdy strącam na dachy.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Zdzierać dzień po dniu jak do lodu przybity ślad 
nie rzucając wokół: ojczyzna, 
jest w tym kula syzyfowych lat, 
jest w tym coś z heroizmu. 
I to nie tylko jest wzroku stężenie – 
– jak oczodołów trupich w noc. 
I to nie tylko, żeś w ziemię wrósl cieniem, 
ale żeś w granit zawarta moc. 
I tak już zawsze patrzeć, bez zamknięcia powiek, 
w światło się worać i w ciemność zanurzyć, 
oddzierać płatki, aż zrozumiesz: człowiek 
jak czarne serce spopielałej róży. 
dn. 17 listopada 1941r,

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ziemia miłości, ziemia ludów święta
jest jak długa niepamięć, jak jezioro mroku,
przez huragany mroźne czarnym lodem ścięta,
stoi w sobie milcząca jak w grobie wyroków.
Tak wypłoszeni z czasu, my, którzyśmy śmieli
Boga zwać po imieniu i ludzi po czynie,
myśmy czasów nie znali innych, nie widzieli.
a groza w nas przeminie, gdy życie przeminie.
My na środku lodowisk, nie znający domu,
pod śniegami – kamienie i pod gliną – głazy
ci sami katorżnicy my z kamieniołomów,
ścigani po ulicach i liczący razy
kijów ciężkich, wygnańczych, o! bo nas wygnały
jak sine ciała – z duszy, jak upiory – z ciała.
My po nocach u ściany chłodnej zaczajeni,
w krokach węszący śmierci, w drzew poświście – bata,
w ziemię świętą zamknięci jak w głuche więzienie.
O Panie apokalips! Panie końca świata!
znajdź głos swój i przybitych nad trumien obszarem
wywołaj; głos włóż w usta i w dłonie włóż karę.
15.I.94 r..

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Matce 
Wyjść na ulicę w niebieski, letni zmierzch, 
dymią fajki jak zapach zielonych brazylii, 
gwiazdy jak ryby zabite wypływają na wierzch, 
znad gitar – kapelusze jak czarne pluszowe motyle. 
Wyjść na ulicę: kołyski zwiewnej muzyki i bajek, 
tam grają katarynki jedwabny stuletni walczyk. 
Ten niderlandzki obraz z porcelanowych fajek, 
z baldachimów dłoni kobiecych i strun kobiecych palców. 
Otom dzieckiem, skrzydłem jednodniowych przeczuć. 
Jestem tylko chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
Nie przeżyłem tylu lat i drzew, co ten wieczór. 
Jestem chłopcem, który płacze nad zabitym ptakiem. 
luty 41r.