Kantylena

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
To jest dzień w lipcu, kiedy duszny upał, 
Powietrze szklane, skwar nabrzmiewa w huk. 
Kiedy do cegły cegła zamurują trupa – 
człowieka w mieście z pyłu i trwóg. 
Podłużnie – oczy – ryby – odpływają 
po oceanie nieba na wylękły brzeg 
i szklane wodorosty gęściej narastają 
z wybrzeża zatrzymanych ciszą rzek. 
Dołem szał drzew bez wiatru i koni 
do chmur Porywanych upałem i strachem. 
Kiedy: chodzę – bóg obłąkany po niebie 
z zakwitającym piorunem w dłoni 
i gwiazdy strącam na dachy.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Nie znam tych słów, o które świat się oparł, 
stoi mi murcm dzień, a martwa stopa 
tak się po zicmi ciągnie i odciska 
ślady, w których jest razem krew i krwi kołyska, 
którą jest ciało. Ciało gdzie mnie nosi, 
nie znam tych dróg. Czyżbym ja jeszcze prosił 
przed tym sklepieniem kościołów, na których 
jednym słowcm początku ustawiono góry – 
– ludów, co zawsze w kręgach wirując z planetą 
nie wiedzą, czy jest głód, co sytość? Nie to 
i nie tak się wyroi z nich, co w chmurze grało, 
i przejdzie głos ich w przestrzeń jak do ziemi ciało. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Rybak z rzeki przejrzystej długo wiosicm łuskał 
ryby twarde jak orzech, zielone i białe, 
które się z wolna w martwe księżyce zmieniały. 
Czas się wstrzymał i trzepot usechł, usnął, ustał. 
A rybak wiosłem płaskim przez sen gładził pióra 
łabędzich skrętów rzeki, aż się w ciszy przemian 
zrąb wody urwał nagle jak spieniona góra 
i poczęły się chmury, gdy opadła ziemia. 
Więc w ciemności ogromnej, co jak sen olbrzyma 
poczęła w nim oddychać, widział światów koła. 
Wiał chłód. Szron gwiazd osiadał na dnie. Była zima, 
szumiący mróz wieczności. Ktoś go z głębi wolał. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Mosty tych przedmieść zielonych,
jakże ich wiele, jak dudnią od koni –
– siwe i kare konie z pogoni
za mną, za wiosną, za tonem.
Jakże ich wiele, wzbierają i coraz
sypią jak płatki, jak ptaki podków.
Jasna, niedzielna, zwierzęca to pora
na szyjach słodko zwinięta jak kot.
Wyrój z błękitu. Ileż obłoków!
Ptaki zielone trzeszczą spod pokryw.
W lotnych ulotnie badylach pokrzyw
sypią się płaskie łuski potoku.
Małe dziewczynki biegną. Od sukien
bieli, anieli, uskrzydla się obraz,
ziemia odpływa spod nieba jak łukiem.
Słońce dojrzałe jak jabłko obrać!
Dłonie na wodę: płaski i pluski,
w kroplach twarzyczki wyklutych piskląt.
W rybiej, przejrzystej łódeczce łuski
płyniesz przeze mnie stalową wisłą.
szpital, kwiecień 1941

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Wiatr gra chorały nocy na organach podwórz; 
z pyska chłapie ulicom kroków szara piana, 
a noc mży czarnym piaskiem w kwadraty trawników, 
dom brodzi zatopiony w kirach po kolana. 
Czarny pająk obrazu wpełzł na śliską ścianę, 
napęczniay i syty krwi słodkawej mroku, 
sieje pustkę bezmierną i meble w nią plącze 
Ostre cienie waazonów snują czerń z odwłoków. 
Noc się nigdzie nie kończy, jest wszędzie bezkresna, 
wiatr gra chorały nocy na na podwórz organach; 
noc mi zalewa gardło mdlącą, duszną falą, 
czekam, stopiony w mroku 
wyzwolenia… 
rana… 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
(Zima 41r.) 
Mokre gałęzie świerków 
przywalą pierś woskową. 
Przechodzili, przechodzili, nieśli 
za oknami piosenki wojskowe. 
Zegar wgarnął wspomnienie 
i górą czasu skamieniał. 
Przechodzili za oknem, płakali; 
po grudzie dzwoniły cienie. 
A teraz jakże ująć 
strzaskane snów kryształki? 
Noc w oczach stygnie – chmurą. 
Piorun – w twój gromnik z zapałki. 
Jeśli testament – to z liści, 
a pomnik jeśli – z płomienia. 
Szli w dymu smukłej pieśni, 
gałęzie mokre nieśli. 
15 XI 41 r.