Wiosna

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
słońce przygniótłszy kolanem, skóry dymiące się połcie 
długo do mięsa obdzierał nasz okrwawiony scyzoryk. 
w noce bezgwiezdne majtkom na świata płonącym drednoucie 
twarz wylizały do krwi nam zorzy czerwone ozory. 
nam-li wyrosłym w trudzie pod wściekłą zdarzeń ulewą 
błądzić po morzach uniesień w gwiezdne wsłuchanym kapele? 
zgodnym wysiłkiem twardych rąk rozhuśtany w lewo 
czarni maleńcy ludzie ziemi olbrzymi propeller. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Głodomory, którzy wałęsacie się głodni i obdarci
Od rana do wieczora, długo, jak dzień wielki,
Miętosząc wątłych spodni kieszenie dziurawe,
Boga byście sprzedali za półmisek żarcia,
A żaden nie wie nawet,
Że w dolnej kieszeni od kamizelki
Nosi całą Warszawę.
Gdyby się każdy nad tym zastanowił,
Nie byłoby wariatów i szpitali,
Wszyscy by chodzili obłąkani,
Mordowaliby się nawzajem i okradali,
I nosili w złotych futerałach,
Od których tylko oczy załzawione bolą,
Oprawionych delikatnie szkiełko,

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Powiadali o Polsce niegdyś nawet swoi,
Że „nie Rządem Polska stoi”.
I słusznie, boć niejeden rząd, co mógł, to robił,
A Polska stoi dalej – jakoś jej nie dobił.
Czymże stoi właściwie nasze państwo zatem,
Boć z pewnością nie Sejmem ani nie Senatem,
Bo te oba – kto może – pod armatę ustaw…
Tak do Pana Augusta mówił raz Pan Gustaw.
– Słusznie odrzecze na to Gustaw Augustowi –
– Kto stworzył te przysłowie, ten nie lada miał gust.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Wąska, maleńka uliczka, tak jak malował je Ruso,
Z dala od huku śródmieść, po których tańczył bies dni
Chude spiczaste domki jak widma białych brzóz są
Wpatrzone w zamyśleniu w wąziutki strumyk jezdni.
W oknach o wargach z geranii, na których uśmiech zanikł,
Spróchniały ząb wazon, co go na wiosnę stłukli.
Z okna na piętrze wietrzą zawsze ten sam dywanik,
Która wywiesza pani w czarnej niemodnej sukni.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
na miękkiej trawie twarzą do chmur 
leżę ogromny chiński bogdychan. 
nie tknął mnie żaden piorun ni mór, 
a jednak czuję, że zdycham. 
i kiedy z estrad płonących jaśniej 
ciskam swoje ochłapy brutalny i wielki, 
śmierć moja może dogryza już właśnie 
moje ostatnie cukierki. 
nie będę pisał wierszy, – jak pusty kłos SĄ, 
lecz wiem, że ci, co raz słyszeli je, 
jak zarazę za sobą wszędzie poniosą 
kaprysów moich ewangelie. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
W skwarne białe południe złotych dni upalnych,
Gdy suchy piach asfaltów stopy moje mazał,
Na rogu najludniejszej, spiętrzonej ulicy
Połknęła mnie tropikalna oaza
„Handel towarów kolonialnych”.
Purpurowy eunuch w fartuchu subiekta
Odważa w grubych rękach pachnący cynamon.
Orzechy, wyłażące z skorup jak ostrygi,
Długie pudła daktyli jak lepkie insekta
I figi, słodkie prasowane figi!
Dlaczego mi nie kupisz ich już nigdy, mamo?