Intermezzo

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
już dawno Panie duch mój gotów
i przyszłość czeka uśmiechnięta
w rytmicznym chrzęście kulomiotów
idą czerwone moje święta
do pulsujących tętnic ulic
gdzie tłum przewala swoje twarze
przypadłem ucho swe przytulić
i słyszę głuchy huk wydarzeń
już się zakończył wielki raut
na którym były ludów scysje
w ubranych w kwiaty kebach aut
już odjechały wszystkie misje

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
daj twarz do kolan swoich przytulić. 
krew z twoich palców zliżem. 
z odrzuconymi bezwładnie 
rękami 
ulic 
leżało Miasto krzyżem. 
przybili go do ziemi ćwiekami lamp, 
jarzące białe gwoździe wżarły się, 
jak krzyki. 
przyszła noc 
i przylgnęła do krwawych ramp 
palącą chustą weroniki. 
okropna, 
lepiej deszczem po twarzy tłuc, 
jak tych 
ukrzyżowanych na bramach rajów. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Tobie, Reniu
Pada deszcz. Pada deszcz. 
Tańczą cienie na firance… 
Biały Pierrot, nocny wieszcz, 
Deklamuje lilii stance. 
Nocą… Cśśścho… Wszystko śpi… 
Jacyś… w kryzach… Mrok… rozpływa… 
Wynosili coś przez drzwi… 
Miękkie kroki wchodzą w dywan… 
Krzywy pajac, biedny klown, 
Głupi rycerz Beatryczy 
Twarz wykrzywił zło, jak faun, 
Na podłodze siadł i KRZYCZY… 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
białe pomarańczowe żółte
płyty trotuarów w tańcu
prostytutka samochód detektyw
długi kinematograficzny łańcuch
półobłąkane jasnowidzenia
jednochwilowych perspektyw
panie cedzą przez słomki mazagran
zaciągnięte w czarne rękawiczki
i uśmiechają się powłóczyście
przechodzącemu artyście
na czarujące good-bye
kwintet na balkonie zagrał
potpourri z m-me butterfly

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Wąska, maleńka uliczka, tak jak malował je Ruso,
Z dala od huku śródmieść, po których tańczył bies dni
Chude spiczaste domki jak widma białych brzóz są
Wpatrzone w zamyśleniu w wąziutki strumyk jezdni.
W oknach o wargach z geranii, na których uśmiech zanikł,
Spróchniały ząb wazon, co go na wiosnę stłukli.
Z okna na piętrze wietrzą zawsze ten sam dywanik,
Która wywiesza pani w czarnej niemodnej sukni.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Powiadali o Polsce niegdyś nawet swoi,
Że „nie Rządem Polska stoi”.
I słusznie, boć niejeden rząd, co mógł, to robił,
A Polska stoi dalej – jakoś jej nie dobił.
Czymże stoi właściwie nasze państwo zatem,
Boć z pewnością nie Sejmem ani nie Senatem,
Bo te oba – kto może – pod armatę ustaw…
Tak do Pana Augusta mówił raz Pan Gustaw.
– Słusznie odrzecze na to Gustaw Augustowi –
– Kto stworzył te przysłowie, ten nie lada miał gust.