Deszcz

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
nie będę więcej sławił żadnej z dam 
ani jej imię w śpiewnych strofach pieścił 
odkąd ujrzałem cię raz pierwszy tam 
w tym dziwnym, nigdy nie widzianym mieście 
pamiętam wieczór jak wytarty gwasz 
i w bramach domów przykucnięty przeraz 
gdym nagle w tłumie ujrzał twoją twarz 
i zrozumiałem że to właśnie t e r a z 
ulica drgała wijąc się jak wąż 
migotał witryn kolorowy miszmasz 
i wiatr dął słodszy niźli ust twych miąższ 
na których pręgą wyciśnięty krzyż masz 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
słońce przygniótłszy kolanem, skóry dymiące się połcie 
długo do mięsa obdzierał nasz okrwawiony scyzoryk. 
w noce bezgwiezdne majtkom na świata płonącym drednoucie 
twarz wylizały do krwi nam zorzy czerwone ozory. 
nam-li wyrosłym w trudzie pod wściekłą zdarzeń ulewą 
błądzić po morzach uniesień w gwiezdne wsłuchanym kapele? 
zgodnym wysiłkiem twardych rąk rozhuśtany w lewo 
czarni maleńcy ludzie ziemi olbrzymi propeller. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Już nas znudzili Platon i Plotyn, 
i Czarlie Chaplin, i czary czapel – 
rytmicznym szczękiem wszystkich gilotyn 
piszę ten apel. 
Dziwy po mieście skaczą już pierwsze, 
zza kraty parków rzeźby wyłażą, 
kobiety w łóżkach skandują wiersze 
i chodzą z niebieską twarzą. 
Po cztery głowy ma każdy z nas. 
Przestrach nad miastem zawisnął niemy. 
Poezja 
z rur się wydziela 
jak; gaz. 
Wszyscy zginiemy. 
Dzień się nad nami zatrzymał złoty 
i pola nasze pobił grad, 
jakby wytoczyła przeciw nam kulomioty 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Zalistowiał cichosennie w cichopłaczu cicholas, 
Jak chodziły nim panienki, pierwiośnianki, ekstazerki, 
Kołysały się, schylały, rwały grzyby w bombonierki, 
Atłasowe, żółte grzyby, te, co rosną tylko raz. 
Opadały pierwsze liście na sukienki crepe de chine, 
Kołysały się rytmicznie u falbanek walansjenki, 
Zapłakały białe brzozy, podkrążone demimondainki 
I złe buki, stare mruki, pogrążone w wieczny spleen. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
daj twarz do kolan swoich przytulić. 
krew z twoich palców zliżem. 
z odrzuconymi bezwładnie 
rękami 
ulic 
leżało Miasto krzyżem. 
przybili go do ziemi ćwiekami lamp, 
jarzące białe gwoździe wżarły się, 
jak krzyki. 
przyszła noc 
i przylgnęła do krwawych ramp 
palącą chustą weroniki. 
okropna, 
lepiej deszczem po twarzy tłuc, 
jak tych 
ukrzyżowanych na bramach rajów. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Twarze obrzękłe, zropiałe i duże.
Ręce bezkształtne jak z pnia.
Nocą przybici n krzyżach swych łóżek
w męce czekamy dnia.
Kiedyż się wreszcie nad nami pochylisz
wziąć swą ostatnią ćwierć?
Ciało nam dawno już ogryzł syfilis,
a myśli spaliła śmierć
Wewnątrz nas bolą gnijące szkielety.
Spróchniał nam w krtani głos.
Raz nas zatruły okropne kobiety
rozkoszą mocną jak cios.
Z wszystkich radości nas miłość otrząsła.
Nikt nam nie przylgnie do ust.
W ustach nam cuchną klejące się dziąsła
i wargi sine od króst.