Stygmat

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Błękitniejący umarłych proch 
rośnie w ziemi mocny jak żywioł 
i na oczach pisze co noc 
kręte znaki jak mróz na szybie. 
Białą czaszką kołysze księżyc, 
stosy planet utkanych z kości, 
zagubisz się, pomylisz – w tym tokowisku zwierząt 
szklistym włosem porosłych. 
Łasi się grom i ciemność 
do twych stóp: skuś się tylko i poddaj, 
a zarośniesz jak liściem – ziemią 
i zaleje cię ogień i woda. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Uspokój serca zegarów, 
zmęczone są – 
żarówkom przygaś powieki, za długo patrzą na nas, 
tramwajom pozwól odpocząć, 
niechaj nie drepcą wciąż 
i domom zabroń się wspinać 
w miastach obłych jak w dzbanach. 
Zdyszanym kołom pociągów 
kwietny spoczynek nakaż, 
płuca motorów napełnij ciszą wonną od gwiazd, 
trupim wydechem spalin 
niech się więcej nie żali 
kominów wysoki pochód w nieodgadniony czas. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Jestem tutaj, ot, niedbały 
pewnie, że większy od ważki, ale znikomy wobec  
cienkiego dymu, co ma kształt zapałki 
nad malinowym moim domem.  
Za mną, nikłym, słońca pięta  
tropi wiernie i niebiosa 
jak powieka odemknięta  
kuszą smutnie, bym pozostał!  
Próg mnie więzi, zwiera szczęki:  
tylko tutaj – oznajmia – bądź  
jak ja martwy i ciągle niewielki,  
choć we mnie jest jasność i noc;  

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Mój sen śmiertelny ciałem spełniasz  
i słowem płochym w śnie poczętym:  
puszysta włosów twoich perła  
jak promień krągły w pościel spływa,  
gdzie dłoń pierzasta jak z igliwia  
rozdziela cienie ciał od lęku.  
Mówimy szeptem krwi łagodnej  
słuchając w sobie: niech w nas płynie,  
niech niesie – światło jak w roślinie  
prześwietli serc planety małe  
i obudzimy się słuchając  
szelestu chmur i grania wody.  
Bo tyle tylko jest w nas ciepła,  
co dłoń zdziwiona objąć zdoła,  

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Wieczorny szatan monetę zimną 
ważył na dłoni… 
Parzyła izby zamieć świeczek, 
kiedy śmieszne figurki zatargały jak w dzwonnicach sznurkiem, 
uniosły stopy na bojaźliwy centymetr – 
nie mogły odlecieć. 
Wplatał lepkie palce w oczy śnieg, 
no i szeptał, uporczywie szeptał; 
szatan załkał w szubienicę jak w flet 
i rozwiesił płacz w drzewie jak szkiełka. 
Więc choinka. – A na sznurku pajacyk, 
kolędować Małemu, niech krzepnie, 
pójdź – złóż dary – nie wystarcza popatrzeć
drzewko smutne, a u ciebie świece. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Konie gradem bułanym 
rozdwoiły tętent – 
Nad strumieniem za siedmioma lasami 
myły pieniste ramiona boleściwe panny 
żalem zdjęte. 
Siedem tęcz w uszach miały, 
siedem zmierzchów nad rzęsą, 
nad strumieniem za siedmioma górami, 
za ciszą leśną. 
A w komnatach szklanego zamku 
o zamyślonych kolumnach 
więdły kwiaty z płonącego laku 
nad trumną.