Schodząc

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Światłu temu schodzący w obraz 
jestem drzewem czy ptakiem ślepym? 
Błyskawicy srebrnej koronka 
cień mój toczy wysmukłym niebem. 
Więc ruchliwą twarzą zwrócony, 
gdzie odległy już piorun stąpa 
ręce moje jak dwa liście klonu 
na ogniste kładę niebiosa. 
Będę trwać tak pół-człowiek, pół-drzewo 
na cierpliwej powietrza wadze. 
Kiedy serce ułoży mnie siwe
w miejscu światła, gdzie lśniącą kładzie 
kość jak cacko – Bóg z uśmiechem dziecka – 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Nad tych kwiatów wysokich sierścią 
grom cieniutki, a jednak stuka 
i w widnokrąg jak w strzechę lub w pierścień 
wpływa zwięzły jak chłodna jaskółka. 
Rąk złożonych wygasło już gniazdo, 
odkąd sercem zmarszczonym czekam 
pod tym gromem jak wieża lub klasztor, 
na tych kwiatach jak ciemna kolebka. 
Tak być musi, tak będzie do kresu. 
Znów potoczę przed sobą dźwięk, 
ale łuny cielistej brzeszczot, 
mowę broni przypomni mi sen… 
I nad walki skupionej tęczą, 
w drzew kolumnach i wodzie czarnej 
echo małą żelazną piosenką 
w młodość wróci po zrudziały laur. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Ile rąk, ile spojrzeń, 
ile melodii trzeba w śnie – 
Nie wiem ja i ty nie wiesz, 
i nikt wiedzieć nie może, 
ile rąk, ile spojrzeń, 
ile melodii – 
kto wie? 
Czy na łodydze z zapachu i barwy, 
czy na liściu płaskim, który wyrzeźbił wiatr 
i czy naprawdę zielonym blaskiem, czy naprawdę – 
przez jedną chwilę czy przez wiele lat? 
A przez westchnienia leniwych żmij 
zwiniętych płasko w księżycowej mgle, 
a przez usta syczące jeżyn, 
a przez kwiaty wysokie i prężne 
iść źle. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Na przystanku tramwajowym jak u studni czeka 
apostoł płomienny, 
kiedy stopy najłagodniej oderwał od ziemi 
policjant o dostojnych powiekach. 
Tłum nie widział apostoła, który był obdarty 
i modlitwę rwał palcami łapczywie jak mięso – 
lecz zastygał pod pałeczką – czerwoną od żaru, 
gdy dzieliła sprawiedliwie świat pomiędzy grzesznych. 
Skradały się do niej korne 
zwierzęta na kołach, 
lamy, wilki, płoche kozy – 
strasząc apostoła. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Nie zatrzymamy się, aż 
tej nocy nie przepłyniemy milcząc 
ręka przy ręce, przy twarzy twarz, 
by kołysała nicość. 
I będą z nami światy szły, 
o których wiemy z książek, 
co najmniej dwa, a może trzy: 
powietrzne, ziemskie, morskie. 
Nie zatrzymamy się już, 
a nieba cienki szczebiot 
będzie nam inną ziemią rósł 
z księżyca, co jak żebro. 
I wstąpi tam nasz lekki cień, 
i wówczas blask wygasły 
nizinnej naszej gwiazdy – ci 
serdecznym wskażę palcem. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Już noc lub dzień jak wody ziarno 
wydzielasz mi z uśmiechem patrząc, 
gdy ciała mego smutny barok 
zawile trwa pod Twoją gwiazdą. 
Nie świecisz we mnie i nie śpiewasz, 
mym ustom ogień zamiast kwiatu, 
a dłoni ostrze dajesz teraz, 
jak obiecałeś sen i światło. 
Prowadzisz mnie, czy tylko stoję, 
jak stoi drzewo pod przelotem 
czystego nieba albo płomień 
nad krajem niebu niepodobnym? 
Przemawiasz do mnie czy sryderczy 
pociskiem godzisz, by zakrakał 
nad nierozumnym moim sercem 
jak kiedyś liść lub jak fujarka?