Koniec rewolucji

Wyślij za pomocą:Wiersz: Józef Czechowicz
Tłumnie mijały się auta 
cętkowane kręgami lamp 
wracano z rautu 
Nagie ramiona w bransoletach pochylały się nad brukiem 
równolegle poziomo i w ukos 
z gestów dam 
wynikało że chcą spędzić wieczór w gabinetach 
pić wesoło i długo 
Błysła zabawa 
Nie było gwiazd 
nic wiadomo było czy noc już schodzi 
w czterech jedwabnych ścianach nie ma ulic miast 
nikt nic przechodził 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Józef Czechowicz
paście się paście w chrzęście połonin 
włóczęgi świerszcze śpiewacze 
chmura za chmurą góra za górą 
za górą goni 
zwiastuje rzeczy podwójny urok 
tak nic inaczej 
deszcz w seledynach drobno zacina 
po niedalekimi stoiku 
szopa zwalana zgniłe nią krokwie 
o słońce z malin oświeć ją okwieć 
łuną dwoistych uroków 
z tamtego deszczu jeszcze w potoku 
pianą przepływa sam szum 
a cieniów szprychy za drzewami 
wieczór nierychły 
wiozą tu po ziół zamszu 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Józef Czechowicz
przedświt się czule czołgał 
przez mroczne puszcze l chaszcze 
noc przed nim płynęła wołgą 
górą krążyła jak jastrząb 
u dróg ciemnych z niebem twarzą w twarz 
chaty tłoczyły się w ciżbie 
miłość bez gwiazd 
miłość tlała po izbach 
usta spajają na usta młotem 
mocno ciemność sprzęga 
pierwsze uściski młocie 
nieskończona wstęgą 
ciało się ciałem nakrywa 
pachnącym świeżą śliwą 
ramiona w gorącei przestrzeni 
zamykają się ciemnym pierścieniem 
tapczan twardy zgrzany jak rola 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Józef Czechowicz
drogę wóz turkotem napoił 
ptak to obleciał jasną pręgą 
oplótł oplatał 
na koński łeb i chomąto 
wionęło żywicą z choin 
gdzie Boża Męka 
jedź 
dom blisko 
dom blisko już 
pod pianą fal przyboi.sko 
prom jak zabawka malutki 
gołębie i krzyże się iskrzą, 
na widocznych zza wzgórz 
białych wieżach kościoła słobódki 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Józef Czechowicz
godziny gorzkie bez godów 
czarny druk na pożółkłych stronicach 
jakby ze stromych schodów 
spływała w mroku żywica 
zwija się zaułek zawiły 
zagubiony we własnych załomach 
tętnią mu rynsztoków żyły 
rytmami dwoma 
niebo sine niebo szare 
domy szare domy sine 
beznamiętnym obszarem 
to niebo to miasto rodzinne 
tylko myśli się miłość żywa 
w myśli na bruku się klęka 
naprawdę złotą niwą 
faluje tylko piosenka 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Józef Czechowicz
Ciemniej 
Pagóry, zagaje, podłęża 
nie sypią się wiankami na oczy. 
Ciemniej 
Z nieb czeluści otwartej na ścieżaj 
bieg na ciche niedźwiedzie nocy. 
Nad ulicami, rzędem, 
czarne, kosmate, 
będą się tarzać po domach do chwili, 
gdy księżyc wybuchnie zza chmur, jak krater, 
świat ku światłu przechyli. 
Blachy dachów dudnią bębnom. 
W dół, w górę, nierówno się kładzie 
perłowy lampas: 
w prostopadłej gromadzie 
przedmieścia lampy.