Zwiędły listek

Wyślij za pomocą:Ponad tym wszystkim, co początek bierze 
W ciężkiej i dusznej życia atmosferze, 
Ponad tym wszystkim, co się ćmi i wichrzy 
W prochu tej ziemi, jak owad najlichszy, 
Ponad tym wszystkim, co z niesforną wrzawą 
Goni za chlebem, miłością lub sławą, 
I świecąc chwilę, znowu w mroku ginie, 
W łez, krwi i błota dziwnej mieszaninie, 
Ponad tym wszystkim – jest jaśniejsza sfera, 
Będąca ziemskiej tęczowym odbiciem. 
Ta zmienne kształty w wieczny blask ubiera 
I jak posągi stawia ponad życiem, 
I każdą miłość, co się w proch rozwiała, 
Uwiecznia w krasie dziewiczego ciała, 
I każdą sławę podejmuje z zgliszcza, 
I ze rdzy ziemskiej ogniem ją oczyszcza. 
Ta sfera jasna, sfera ideału, 
W którą świat żywych wsiąka wciąż pomału 
I gdzie przenosi swoje łzy i nędzę 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Czasem, gdy smutny o przeszłości marzę,
Ona przede mną staje jak w obrazku:
Widzę pogodne greckich mężów twarze
Od wewnętrznego jaśniejące blasku,
I widzę młodzież, jak w wesołym gwarze,
Wśród mirtowego mocuje się lasku,
I widzę starców uśmiech, który leci
Zadowolony — do niebios i dzieci.
Wszędzie zdrój życia jasnym nurtem płynie
I harmonijnie dla ucha szeleści:
Tyle piękności w tej cudnej krainie,
Tyle rozkoszy i szczęścia się mieści,
Tyle odwagi w każdym ludzkim czynie,
I tyle nawet spokoju w boleści!..
Każdy wesoło w błękity spoziera,
Bez skargi żyje, bez jęku umiera.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Poeto! Oskarżono ciebie przed narodem,
Ze kazałeś bezwładnym poruszać się bryłom
I po swej śmierci niosąc pieśń – jak sztandar – przodem
Prowadziłeś bezbronne zastępy na wyłom,
Gdzie bez nadziei zwycięstw lały krew obficie.
Jeśli to twoją winą, że budząca życie
Pieśń jak orkan wstrząsnęła śpiącą grobów ziemię
I na chwilę zwiększyła naszych nieszczęść brzemię
Krwawe widmo ojczyzny wywołując z trumny;
Jeśli to twoją winą, że pchany rozpaczą
Naród zerwać chciał więzy – to możesz być dumny!
Ci, którzy ucierpieli najwięcej, przebaczą!
I Polska ci przebaczy, kochający synu,
I nie będzie dla ciebie żałować wawrzynu.
Bo święte hasła twoje, to nie hasła chwili,
Co przepadają mamie w ciężkich dniach rozbicia;
Wiara twa nie zawiedzie, miłość nie omyli,
Lecz poprowadzi naród do nowego życia.
Mylą się pokolenia w dróg swoich wyborze,
Jednak cel postawiony mylnym być nie może.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Minęła wiosna, minęło lato, 
I smutna jesień już mija – 
Każdy dzień nową żegna mnie stratą 
I resztę łez mych wypija. 
Skończy się jesień, nadejdzie zima, 
Pajęcza zerwie się przędza – 
Serce chwil jasnych w locie nie wstrzyma… 
Zostanie rozpacz i nędza. 
I zima minie, i świat na nowo 
Przybierze postać wiośnianą; 
Lecz mnie nie zbudzi miłości słowo – 
Umarli z grobu nie wstaną! 
Na godach życia duchem i ciałem 
Inni już będą przytomni… 
Lecz niech ta, którą tyle kochałem, 
Czasami jeszcze mnie wspomni! 
6 listopad 1869

Wyślij za pomocą:Omdlały rącze fantazji loty,
Już na szczęśliwe wyspy nie płynie,
Aby odnowić ludziom wiek złoty 
W czarów krainie.
Dzisiaj myśl ludzka schodzi pod ziemię,
Z trudem kamienne żłobi koryto,
By wydrzeć mocy, która tam drzemie. 
Zdobycz ukrytą.
Przygasło dumnych pragnień zarzewie,
Sny bohaterstwa, marzenia chwały;
Wielkie natchnienia w życiu i śpiewie 
Z wolna przebrzmiały.
Dziś ludzkość trwożnie patrzy przed siebie,
Szukając nowej gwiazdy przewodniej,
I o codziennym rozmyśla chlebie 
Dla tych, co głodni!
Żal nam stubarwnej tęczy, co blednie,
Cudownych marzeń, co blask swój tracą –
Lecz ludzie muszą prawdy powszednie 
Zdobywać pracą.
Żal nam poezji w pieśni i czynach
I bohaterów żal nam pochodu –
Lecz ludzkość musi myśleć o synach 
Ginących z głodu
Wiersz: Adam ASnyk.

Wyślij za pomocą:Ja ciebie kocham! Ach te słowa 
Tak dziwnie w moim sercu brzmią. 
Miałażby wrócić wiosna nowa? 
I zbudzić kwiaty co w nim śpią? 
Miałbym w miłości cud uwierzyć, 
Jak Łazarz z grobu mego wstać? 
Młodzieńczy, dawny kształt odświeżyć, 
Z rąk twoich nowe życie brać? 
Ja ciebie kocham? Czyż być może? 
Czyż mnie nie zwodzi złudzeń moc? 
Ach nie! bo jasną widzę zorzę 
I pierzchającą widzę noc! 
I wszystko we mnie inne, świeże, 
Zwątpienia w sercu stopniał lód, 
I znowu pragnę – kocham – wierzę – 
Wierzę w miłości wieczny cud! 
Ja ciebie kocham! Świat się zmienia, 
Zakwita szczęściem od tych słów, 
I tak jak w pierwszych dniach stworzenia 
Przybiera ślubną szatę znów! 
A dusza skrzydła znów dostaje, 
Już jej nie ściga ziemski żal – 
I w elizejskie leci gaje – 
I tonie pośród światła fal!
Wiersz: Adam ASnyk