Ja Ciebie kocham

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Obłoki, co z ziemi wstają 
I płyną w słońca blask złoty, 
Ach, one mi się być zdają 
Skrzydłami mojej tęsknoty. 
Te białe skrzydła powiewne 
Często nad ziemią obwisną, 
Łzy po nich spływają rzewne, 
Czasem i tęczą zabłysną. 
Gwiazdy, co krążą w przestrzeniach 
Po drogach nieskończoności, 
Są one dla mnie w marzeniach 
Oczami mojej miłości. 
Patrzą się w ciemne odmęty 
Te wielkie ruchome słońca… 
I ja miłością przejęty, 
Patrzę i tęsknię bez końca. 
11 październik 1871

Wyślij za pomocą:Narodziła się w duszy poety 
W łez mroku,
Wywołana miłością kobiety,
Jako tęcza na marzeń obłoku;
Śpiewnych dźwięków odziana sukienką,
Drgnieniem serca dobyta z nicości,
Przyszła na świat naiwną piosenką 
Miłości.
Upajała melodyjnym tchnieniem 
Pierś młodą
I nad starców rozwianym marzeniem
Słodkich wspomnień jaśniała pogodą;
Wzgórza brzmiały jej rozkosznym echem,
Przedrzeźniali ją faunowie leśni,
Płoche nimfy wtórzyły z uśmiechem 
Tej pieśni.
Przeszły wieki świeżości młodzieńczej 
I krasy –
Nikt się teraz różami nie wieńczy,
Wchodząc z troską codzienną w zapasy;
Nie słuchają już nimf co na łące
I nie wtórzą piosnkom w wieczór letni;
Zagłuszyły dziś burze huczące 
Głos fletni.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Dzień, w którym jeden z grzesznych braci koła,
Najświętsze prawa zdeptawszy niegodnie,
Rozpali krwawą pożarów pochodnię,
Widziadło mordów na ziemię przywoła
I zaćmi światła narodów przewodnie –
Dzień ten jest klęską dobrego anioła,
I ludzkość cała, chyląc kornie czoła,
Winna za syna pokutować zbrodnie;
Winna obchodzić we łzach i żałobie
Grzech, który nową klątwą ją obarczy
I zwróci z drogi ku jaśniejszej dobie…
Powinna szukać przeciw złemu tarczy,
Poznaniem prawdy potęgując w sobie
Miłość, co środków zbawienia dostarczy.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Chłód go nocny powrócił do życia —
I otworzył swe oczy powoli…
Wkoło ciemność… słychać jakieś wycia,
Jakieś jęki… coś go w piersiach boli…
Z bólem pamięć powraca leniwa:
Rozpoznaje, z dreszczem niepokoju,
Że na ziemi wilgotnej spoczywa,
 Gdzie upadł w boju.
Rozpoznaje przez mgieł kłęby sine
Ciemne kształty rzucone w nieładzie,
Co zasłały dokoła równinę,
Pojedyńczo leżąc, lub w gromadzie;
Rozpoznaje stosy nieforemne,
Z których czasem straszny jęk wybucha…
I ze zgrozą patrzy w niebo ciemne, —
 Patrzy i słucha.
Coś się ruszy — coś tam zaszeleści;
To znów słychać rżenie, lub chrapanie,
Głosy dzikiéj nieludzkiej boleści;
Coś upadnie, coś ze ziemi wstanie, —
A szmer każdy w nocnéj ciszy rośnie,
Olbrzymieje trwogą, wstrętem, bolem,
I w powietrzu jęczy wciąż żałośnie
 Nad krwawém polem.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Młodości sen, uroczy sen
Roztacza krąg cudownych scen,
Wśród których walczym na przedzie —
I złotem lśniąc
Szlachetnych żądz,
W kraj bohaterstwa nas wiedzie.
Z młodości mar, skrzydlatych mar,
Tak szybko złudny znika czar,
Tak mało życie nam ziszcza…
Topnieje w łzach
Fantazyi gmach:
Zostają gruzy i zgliszcza!

Wyślij za pomocą:Ozyrys szalę prawdy ujął w dłonie,
I jedno oko zatopił jastrzębie
W cichej wieczności tajemnicze głębie,
A drugie zwrócił ku doczesnej stronie,
Skąd przylatują do niego po zgonie
Stadami ludzkie dusze, jak gołębie.
Z pomiędzy dobrych, co ciemne podwoje
Przebyli — jedni w zasług świetnej szacie
Idą odziani w purpurę lub zbroję.
Chwałą jaśnieją dumne ich postacie,
A o spełnionych czynów majestacie
Świadczą obszerne papyrusów zwoje;
W nich hieroglifów głoski tajemnicze
O każdym wielkim wspominają czynie
I wyliczają: wzniesione świątynie,
Prace pokoju, dzieła wojownicze,
Nadane prawa, duchowe zdobycze,
Wielkie przewroty, których pamięć słynie.