Młodości sen

Wyślij za pomocą:Spotkałem go w młodości dniach – 
W objęcia moje upadł on 
I rzekł mi: „Bracie, w wspólnych snach 
Znajdziem zwycięstwo albo zgon!” 
Spotkałem go po latach wielu, 
Spotkałem na środku rynku; 
W objęcia padł: „Ach, przyjacielu o 
Zawołał – chodźmy do szynku!” 
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Choć pól i łąk
Odmładzasz krąg,
Roznosząc woń miłosną,
Nie wrócisz mi
Miłości dni,
O czarodziejko, wiosno!
Nie wskrzesisz złud,
Pojących wprzód
Zachwytem serce moje,
Nie dla mnie już
Rumieniec róż
I świeżych uczuć zdroje.
Więc z czasry twej
Dla innych lej
Rozkoszy słodkie miody,
Niech z twoich szat
Rwie cudny kwiat
Kochanków zastęp młody.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Raz mi tak żona dopiekła, 
Żem się powiesił na górze; 
Ciało zostało na sznurze, 
A dusza poszła do piekła. 
Strącona w otchłanie ciemne, 
Trzęsła się cała ze strachu, 
Po siarki przykrym zapachu 
Poznając państwo podziemne. 
Zaledwie biedaczka dusza 
Stanęła w przepaści na dnie, 
Gdy dziki Cerber wypadnie 
Targać za poły kontusza. 
I tak jął szarpać zdradziecko, 
Że gdym się bronić sposobił, 
To on tymczasem już zrobił 
Z kontusza tunikę grecką. 
Więc w takim klasycznym stroju 
Ja, szlachcic i Podolanin, 
Szedłem, a duchy po kroju 
Mniemały, żem jest poganin. 
Charon w łańcuchy mnie okuł 
I zawiódł na odwach prosto, 
Gdzie przed piekielnym starostą 
Spisywać trzeba protokół.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Równo z jutrznią pośpieszną, co na niebie już wschodzi,
Thetys smutna i blada na perłowych konch łodzi
Z głębi morza wypływa. Przed nią fali błękity
Rozsuwają się cicho i szlak złotem nabity
Znaczy drogę, po której jej perłowa łódź przejdzie.
Każda fala się kłania modrookiej Nerejdzie
I całuje jej stopy, bielsze jeszcze od piany,
Którą lekko okrasi pierwszy promień różany.
Brzmienia słodkie, łagodne, jak amfiońskiej głos liry,
Towarzyszą jej w drodze przez te płynne szafiry;
A na muszli najcichszy syn Eola z uśmiechem
Biały żagiel wydyma swoim wonnym oddechem.
Wkoło — rzesza delfinów, ssąc powietrze w swe płuca,
Wodotryski srebrzyste po nad fale wyrzuca.

Wyślij za pomocą:Ach, jak mi smutno! Mój anioł mnie rzucił,
W daleki odbiegł świat
I próżno wzywam, ażeby mi zwrócił
Zabrany marzeń kwiat.
Ach, jak mi smutno! Cień mnie już otacza,
Posępny grobu cień;
Serce się jeszcze zrywa i rozpacza
Szukając jasnych tchnień;
Ale na próżno uciszyć się lęka
I próżno przeszłość oskarża rozrzutną…
Ciąży już nad nim niewidzialna ręka –
Ach, jak mi smutno!
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam ASnyk
O nieustanny wszech żywiołów sporze,
Nieskończoności wstrząsający morze
 Prądami wciąż się ścierających sił!
Olbrzymia walko, co, trwając bez końca,
Zapalasz jedne nad drugiemi słońca
 I w ruch wprowadzasz wszechświatowy pył!
Tyś jest wyrazem twórczej myśli bożéj,
Która przez ciebie ożywia i tworzy
 I dzierży wieczny nad światami rząd;
Ty jesteś prawem powszechnem istnienia,
Które wciąż światów powierzchnię odmienia
 I toczy naprzód rwący życia prąd;
Ty wszystkie wrogie potęgi i władze
W żywej wszechświata trzymasz równowadze
 I gwiazd krążących obejmujesz ster;
Ty z sprzecznych dążeń i kierunków wielu
Wytwarzasz jedność działania i celu, —
 Harmonię wszystkich wojujących sfer.