Prośba

Wyślij za pomocą:Spotkałem go w młodości dniach – 
W objęcia moje upadł on 
I rzekł mi: „Bracie, w wspólnych snach 
Znajdziem zwycięstwo albo zgon!” 
Spotkałem go po latach wielu, 
Spotkałem na środku rynku; 
W objęcia padł: „Ach, przyjacielu o 
Zawołał – chodźmy do szynku!” 
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na czele bitnych rzymskich legionów,
Spaliwszy na Tygrze floty, —
Gdzie przed wiekami wódz Macedonów
Rozbijał swoje namioty,
Stanął zazdrosny jego podboju,
Świeżą okryty purpurą
Cezar, co, wedle sługi pokoju,
Na słońcu prawdy był chmurą.
Pieszcząc w swem sercu przeszłości marę,
Chrystusa sieciom niechętny,
Zamierza wskrzesić imperyum stare
I Olimp bogów ponętny.
Jedzie i marzy o swoim wrogu,
Co berło świata wydziera, —
O tym nieznanym i cichym Bogu,
Co gdzieś na krzyżu umiera.
„Duszę mam, — mówi — blasków słonecznych
„Pełną i niemi obrzucę
„Ludzkość spragnioną jutrzenek mlecznych,
„I dawną pogodę wrócę.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Niegdyś w pragnienia wieczystego męce,
Na wskróś palony żary piekielnemi,
Napróżno swoje wyciągałem ręce
Po owoc, który uciekał przed niemi,
I próżno usta swe na fali kładłem,
Goniąc za wiecznie kłamliwem widziadłem.
We mnie i za mną wrzało całe piekło,
Na pastwę mękom wydając mnie nowym;
Pierś moją, bólem strawioną i spiekłą,
Erynnye biczem krwawiły wężowym, —
I urągały mi te mściwe duchy,
Patrząc na mojej wściekłości wybuchy.
A ja naówczas, ciągle pożerany
Żądzami, które w nieskończoność rosły,
Byłem jak ogniem ziejące wulkany,
Na przekór losom groźny i wyniosły —
I jakaś wielka tytaniczna siła
W wnętrznościach moich skrępowana tkwiła.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały 
I swoim blaskiem ożywia różanym, 
W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały 
Dozwala kwiatom rozkwitnąć wionianym 
I wyprowadza z martwych głazów łona 
Coraz to nowe na przyszłość nasiona. 
Miłość jak słońce: barwy uroczemi 
Wszystko dokoła cudownie powleka; 
Żywe piękności wydobywa z ziemi, 
Z serca natury i z serca człowieka 
I szary, mglisty widnokrąg istnienia 
W przędzę z purpury i złota zamienia. 
Miłość jak słońce: wywołuje burze, 
Które grom niosą w ciemnościach spowity, 
I tęczę pieśni wiesza na łez chmurze, 
Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity, 
I znów z obłoków wyziera pogodnie, 
Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie, 
Miłość jak słońce: choć zajdzie w pomroce, 
Jeszcze z blaskami srebrnego miesiąca 
Powraca smutne rozpromieniać noce 
I przez ciemność przedziera się drżąca, 
Pełna tęsknoty cichej i żałoby, 
By wieńczyć śpiące ruiny i groby.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Kiedyś mi herce wzięła, niech ci biuzy
Jako rozbite muzyczne narzędzie,
Ręka twa śpiewne zeń tony dobędzie
I życie nowym akordem przedłuży,
Co przeniesiony w zagrobowe świty
Falą harmonii przepełni błękity.
Niechaj nie zadrży myśl twa ani ręka,
Sądząc że próżno w boleściach się lamie,
Nadzieją szczęścia los go nie oklamie,
Ani go rajska nie zwabi jutrzenka,
Lecz gdy się krwi swej rubinem obleje,
Wdzięczne jak róża cmentarza jaśnieje.
Niechaj ta chwila, co mu jeszcze dłużna
Kilka jaśniejszych natchnień i wybuchów –
Przejdzie wśród walki tytanicznych duchów,
A nie jak z niebios rzucona jałmużna,
Niech się przystroi w swe świąteczne szaty,
Wieńczone ręka posępnej Hekaty.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Nieśmiertelności nie poszukuj w próchnie
Albo w czynnikach, co się wnet rozprzęgną –
Nieśmiertelnymi nie są kość i ścięgno
Ni żądz płomyki, które śmierć zadmuchnie.
Te dumne myśli, co się w głowie lęgną,
Pójdą na pastwę bladej przemian druhnie,
Jeśli za zlepek znikomy nie sięgną,
I osobistej sławy oddźwięk zgłuchnie.
Wszystko, co świeci w ludzkich cacek kramie,
Co przypadkowe, ułomne i liche,
Co nosi zachceń osobistych znamię,
Choć się przystraja w odrębności pychę,
Wraz z swą skorupą w prochy się rozłamie,
Na dno przepaści opadając ciche.