Nad głębiami / II

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Ach ta róża! ach ta róża!
Co się w twoje okno wdziera,
Na pokusy mnie wystawia,
Sen i spokój mi odbiera…
Wciąż z zazdrością myślę o niej,
Choć jej nie śmiem dotknąć ręką,
Bo mnie gniewa, że bezkarnie
Patrzy nocą w twe okienko.
Radbym nieraz rzucić wzrokiem,
Błądząc w wieczór po ogrodzie,
Radbym dojrzeć… ale zawsze
Stoi róża na przeszkodzie!
Ona winna! ona winna!
Że ciekawość moją draźni,
Bo gdzie sięgać wzrok nie może —
Sięga siła wyobraźni.
Odtwarzając piękność twoją
Coraz bardziej tracę głowę;
Zamiast pączków, zawsze widzę
Twe usteczka karminowe.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Kiedyś mi herce wzięła, niech ci biuzy
Jako rozbite muzyczne narzędzie,
Ręka twa śpiewne zeń tony dobędzie
I życie nowym akordem przedłuży,
Co przeniesiony w zagrobowe świty
Falą harmonii przepełni błękity.
Niechaj nie zadrży myśl twa ani ręka,
Sądząc że próżno w boleściach się lamie,
Nadzieją szczęścia los go nie oklamie,
Ani go rajska nie zwabi jutrzenka,
Lecz gdy się krwi swej rubinem obleje,
Wdzięczne jak róża cmentarza jaśnieje.
Niechaj ta chwila, co mu jeszcze dłużna
Kilka jaśniejszych natchnień i wybuchów –
Przejdzie wśród walki tytanicznych duchów,
A nie jak z niebios rzucona jałmużna,
Niech się przystroi w swe świąteczne szaty,
Wieńczone ręka posępnej Hekaty.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Choć w praw niezmiennych poruszasz się kole
Jeśli rozpoznasz twórcze ich zamysły
I ten ich związek z dobrem świata ścisły,
I cel ich wieczny w swoją wcielisz wolę –
Wtedy swobodne masz do czynu pole:
Opadło jarzmo, więzy twoje prysły,
I jako czynnik chętny, niezawisły,
W rozwoju świata grasz świadomą rolę.
Lecz gdy chcesz działać ku powszechnej szkodzie
Gwałcić istotne zadania człowiecze –
Trudem Danaid wszelka twoja praca;
Jarzmo niewoli kark ci wtenczas bodzie,
Wyższa potęga przemocą cię wlecze
I przeciw tobie czyny twoje zwraca.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Szkoda kwiatów, które więdną 
W ustroni, 
I nikt nie zna ich barw świeżych 
I woni. 
Szkoda pereł, które leżą 
W mórz toni; 
Szkoda uczuć, które młodość 
Roztrwoni. 
Szkoda marzeń, co się w ciemność 
Rozproszą, 
Szkoda ofiar, które nie są 
Rozkoszą; 
Szkoda pragnień, co nie mogą 
Wybuchać, 
Szkoda piosnek, których nie ma 
Kto słuchać. 
Szkoda męstwa, gdy nie przyjdzie 
Do starcia, 
I serc szkoda, co nie mają 
Oparcia. 

Wyślij za pomocą:Huczy woda po kamieniach,
A na głębi cicho płynie –
Nie sądź ludzi po zachceniach,
Ale prawdy szukaj w czynie.
Kto prawdziwe czuć niezdolny,
Ten się szumem słowa pieści –
Potok głośny a swawolny
Mało wody w sobie mieści.
Lecz spokojnej cisza toni
Zwykle wielką głąb zwiastuje –
Na wiatr uczuć swych nie trwoni,
Kto głęboko w duszy czuje!
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Nie myśl o szczęściu! Nie myśl o miłości!
Dla nas ten owoc nigdy nie dojrzewa,
My rwiemy inny z przeklętego drzewa,
Co daje wiedzę bytu i nicości.
My znać nie możem uniesień młodości,
Bo już w kolebce truciznę nam wlewa
Widmo haniebnej i krwawej przyszłości
I do snu pieśni straszliwe nam śpiewa.
Więc młodość nasza mija bezpowrotnie
Jak błyskawica wśród bezpłodnej burzy,
Serce się nasze wypali i znuży,
I nic nie zdoła podnieść go istotnie –
A gdy nie możem żyć i cierpieć dłużej…
To na wygnaniu giniemy samotnie.