Huczy woda po kamieniach

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na niebie odblask łun ognistych płonie
I ciemne noce opromienia krwawo;
Skrwawione widma wyciągają dłonie,
W poświście wichru lecą z mgieł kurzawą,
Powietrze jęków wypełniając wrzawą;
Nad krwią przelaną, która świeżo dymi,
Z ciemności kształt się wynurza olbrzymi…
Coraz wyraźniej z cieniu się wychyla
Jak geniusz wschodnich powieści złowrogi,
Jak nowy Xerxes, lub nowy Attyla,
Na tle czerwonem mordów i pożogi
Z wozu swym mieczem w świat zakreśla drogi,
A wysyłając hordy swe na rzezie,
Łańcuchy światu w podarunku wiezie.
Wyciąga rękę — a ta dłoń straszliwa
Po coraz nowe sięga wciąż zabory,
Na bój śmiertelny ludzki ród wyzywa —
Ten ród leniwy, rozbity i chory,
Co do podziemnej chce się ukryć nory,
Byle choć jedną przedłużyć godziną
Ten żywot zbiegów, co bez walki giną.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
O matko ziemio, dobra karmicielko!
Żywisz nas hojnie przy swej piersi mlecznej
Niebieskiej rosy ożywczą kropelką
I promieniami jasności słonecznej,
Które przerabiasz na chleb, co się mnoży
Codziennym cudem wiecznej myśli bożej.
O matko ziemio! ty nam dając ciało,
Zbudzoną duszę karmisz na swym łonie –
Dajesz jej poznać świata piękność całą,
Oprowadzając przez błękitne tonie,
I po gwiaździstym unosisz przestworze,
Co dzień poranku odnawiając zorze…
Roztaczasz przed nią kształtów nieskończoność
I coraz nowe przesuwasz obrazy,
Stroisz się w błękit morza, w łąk zieloność,
W błyszczące piaski, w niebotyczne głazy,
Rozwijasz widzeń tęczę malowniczą
I świeżych wrażeń napawasz słodyczą.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Chwilę tylko w braterskim złączeni uścisku,
Spoczęliśmy na sercach wielkopolskiej braci;
Ale dosyć nam było przelotnego błysku,
By ten węzeł jedności, co nigdy nie traci
Swojej mocy pomimo nieszczęść i rozdziałów,
Wzmocnić teraz uczczeniem wspólnych ideałów.
Dosyć było nieznanej dotychczas rodzinie
Połączyć swoje dłonie i z oczu wyczytać
Tajemnicę braterstwa, co z serc w serca płynie,
By się o nic nie troszczyć i o nic nie pytać,
Ale wszystko odgadnąć z pierwszego wejrzenia
I łzami wypowiedzieć dzieje pokolenia.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Ciebie, ach, duchy zawiodły łaskawe 
Do zdrojów przeszłej pokoleń wielkości 
I moc ci dały dawną wskrzesić sławę, 
I ubrać w ciało rozsypane kości. 
Na znak twój – przeszłość uśmiechnięta wstała 
I kipi życiem rycerskiej drużyny; 
W bojowym szyku proporce rozwiała, 
Znów na orężne gotując się czyny. 
Znów chrzęszczą zbroje i husarskie skrzydła, 
I z wzdętą piersią arabskie rumaki 
Rwą się do boju pomimo wędzidła, 
I przelatują jak huragan jaki! 
Szlacheckie dworki wypełnione zgiełkiem, 
Braterskie uczty, sejmiki i kłótnie – 
Wszystko to miga tęczowym światełkiem, 
Drży w tonach pieśni uroczo i smutnie. 
Wszystko powstało i wszystko ożyło! 
Bo śmierć jest kłamstwem, w które nikt nie wierzy 
Natchnione serca znajdą pod mogiłą 
Gotowych w szranki powrócić rycerzy. 
Tyś znalazł słowa zaklęć, co z błękitu 
Zniknione mary na świat przywołały – 
A więc stać będziesz kolumną granitu: 
Pomnikiem polskiej i pieśni, i chwały. 
1873

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Księżyc zaszedł w ciemne chmury, 
Ukrył srebrny blask,
W lesie słychać śmiech ponury, 
Nocnych ptaków wrzask.
A na nocy czarnej szacie 
Znikły światła mdłe,
Rozpłynęły się postacie 
W lekką, siną mgłę.
I pozostał sam w ciemności 
Skryty w lasu głąb,
A na straży snu cichości 
Stoi świerków klomb.
Serca jego już nie nęka 
Echo ziemskich burz
I nie zbudzi go jutrzenka, 
Bo spoczywa już!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Przez mgły czasu, w otchłań wieków
Zaglądając – widać w dali
Pośród mętnych plemion ścieków,
Wśród burzliwej ludów fali,
Nieśmiertelnych, co przetrwali
Długą kolej pierzchłych wieków.
W próchnie ziemi, w dziejów pyle
Rozjaśnione twarze świecą;
Ku nieznanej ich mogile
Duchy nowych mężów lecą,
By wyprosić światła nieco
Na jutrzejszą świtań chwilę.
Na świeczniku z trupich kości,
Nie zgryzieni pleśnią rdzawą,
Stoją żywcem wśród ciemności
Nad przebrzmiałą życia wrzawą
I płomieniem swym jaskrawo
Oświecają twarz ludzkości.
Każdy w swego wieku łonie
Całą jego myśl zawiera –
Ster przyszłości biorąc w dłonie,
Nową jutrznię rozpościera,
A zaczęta przezeń era
Nieśmiertelne wieńczy skronie.