Na grobie Wincentego Pola

Wyślij za pomocą:Greckie go mity Heraklesem zwały,
Chociaż właściwie ludem się nazywa.
Na wieczną pracę nieba go skazały,
Więc jego ramię nigdy nie spoczywa.
Jest pracowity, silny i wytrwały,
Lwia skóra nagie barki mu pokrywa;
Lecz wobec pana swojego nieśmiały,
Łańcuchów swoich sam kuje ogniwa
I spełnia wszystkie najcięższe zlecenia.
Kiedy podniesie maczugę – to straszny!
A jednak stąpa cicho, najzwyczajniej,
Pełen zaparcia i upokorzenia.
Śmieją się z niego, że jest za rubaszny,
Kiedy go widzą w augiaszowej stajni. 
On bohaterstwo swoje mało ceni
I nie wie jeszcze, czym jest i czym będzie,
Nie wie, że cało wyszedłszy z płomieni
Miejsce dla siebie wśród bogów zdobędzie;

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Ciebie już, w ciemność spowitą i w ciszę,
Sen nieprzespany łagodnie kołysze,
Na grozę śmierci oczy ci zasłania
Wiecznymi blaski rajskiego świtania
I żadnych w sobie udręczeń nie mieści,
I żadnej z życia minionych boleści.
Za to ta cała noc grobu straszliwa
Mnie bezsennego swym mrokiem pokrywa,
Przez nie domknięte wciskając się oczy,
Widomą grozą serce me otoczy.
Za to mnie śmierci milczenie powleka,
Jak zbudzonego w mogile człowieka,
Co z przerażeniem w tej podziemnej ciszy
Zamierający własny krzyk swój słyszy
I czuje rozpacz, co nim jeszcze miota,
I całą gorycz zgonu i żywota.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Taką jak byłaś – nie wstaniesz z mogiły!
Nie wrócisz na świat, w dawnej swojej krasie
Musisz porzucić kształt przeszłości zgniły,
Na którym teraz robactwo się pasie.
Musisz zatracić niejeden rys miły
I wdzięk w dawniejszym uwielbiany czasie,
Lecz nową postać wziąć i nowe siły
I nowych wieków oręż mieć w zapasie.
Grób cię nie odda światu – widmem bladem,
Z mogilnej pieśni i zgnilizny plamą,
Do wnętrza śmierci przesiąkniętą jadem…
Lecz, przystrojona w królewski dyjadem,
Musisz do życia wkroczyć życia bramą,
Musisz być inną, choć będziesz tą samą!

Wyślij za pomocą:Siedziała w ogrodzie w półświetle, w półcieniu, 
Przy blasku wschodzącej jutrzenki, 
Wśród ciszy porannej oddana marzeniu, 
Słuchając słowika piosenki. 
Marzyła o szczęściu, miłości – tak trocha, 
Bo o czymże można by innym? 
Wszak każda dziewczyna, choć jeszcze nie kocha, 
Marzeniem się bawi niewinnym. 
Tęsknota, niepokój i dziwne żądania 
Nieznanych a słodkich upojeń 
Budziły w jej sercu odblaskiem świtania 
Girlandy tęczowych urojeń. 
I piła skwapliwie te wonie, te fale 
Powietrza, co pierś jej wznosiły, 
I mocniej błyszczały jej ustek korale 
I żywiej się oczy paliły. 
Patrzała na kwiaty, co jasne z uśmiechem 
Skłaniały kielichy miłośnie, 
I dzieląc się wonnym rozkoszy oddechem, 
Szeptały o szczęściu i wiośnie. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Póki w narodzie myśl swobody żyje, 
Wola i godność, i męstwo człowiecze, 
Póki sam w ręce nie odda się czyje 
I praw się swoich do życia nie zrzecze. 
To ani łańcuch, co mu ściska szyję, 
Ani utkwione w jego piersiach miecze, 
Ani go przemoc żadna nie zabije – 
I w noc dziejowej hańby nie zawlecze. 
Zginąć on może z własnej tylko ręki: 
Gdy nim owładnie rozpacz senna, głucha, 
Co mu spoczynek wskaże w grobie miękki 
I to zwątpienie, co szepcze do ucha: 
Że jednym tylko lekarstwem na męki 
Jest dobrowolne samobójstwo ducha.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam ASnyk
To, co niegdyś w ideału sferze
Snem jedynie było marzyciela,
Z biegiem czasu kształt widomy bierze
I w dążenia ludzkości się wciela.
Jasną marę, nieuchwytną wprzódy,
A tak pełną rajskiej szczęścia wróżby,
Wywalczają krwią i łzami ludy
I do ziemskiej zaprzęgają służby.
Ów sen wieków, długo niedościgły,
Co rozjaśniał ciemne marzeń noce,
Staje nagle wśród świata zastygły
I zamknięty w cielesnej powłoce.
Krótki tryumf! — Po zachwytu chwili,
Jaka wieki oczekiwań płaci,
Ci rycerze, co za nią walczyli,
Nie poznają wielbionej postaci…
Widzą z żalem, że wszystko, co w darze
Wniosła na świat wśród swego pochodu,
Krzywd i gwałtów z kart dziejów nie zmaże
I ludzkiego nie nasyci głodu!