Róża

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
I
Lud czekający na swego Messyasza
Nie zwróci oczu na dziecinę małą
I do biednego nie zajrzy poddasza;
Mniema, że zbawcę, którego czekało
Tyle pokoleń, ujrzy ziemia nasza
Odrazu ziemską okrytego chwałą,
Jak na wojsk czele — niewiernych rozprasza;
Mniema, że wszystko będzie przed nim drżało,
Że nawet głowy ugną się książęce,
Zdając mu władzę nad światem… więc, jeśli
Usłyszy, że się narodził w stajence
I że mędrcowie dary mu przynieśli, —
Pyta ze śmiechem: „Jakto? ten syn cieśli
Ma rządy świata ująć w swoje ręce?”

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Sie trennten sich endlich und sah\’n nicht. 
Nur noch zuweilen im Traum; 
Sie waren langst gestorben 
Und wussten es selber kaum. 
Kiedym cię żegnał, usta me milczały, 
I nie wiedziałem, jakie słowo rzucić, 
Więc wszystkie słowa przy mnie pozostały, 
A serce zbiegło i nie chce powrócić. 
Tyś powitała znów swój domek Biały, 
Gdzie ci słowiki będą z wiosną nucić, 
A mnie przedziela świat nieszczęścia cały, 
Dom mój daleko i nie mogę wrócić. 
Tak mi boleśnie, żem odszedł bez echa, 
A jednak lepiej, że żadnym wspomnieniem 
Twych jasnych marzeń spokoju nie skłócę, 
Bo tobie jutrznia życia się uśmiecha, 
A ja z gasnącym żegnam się promieniem 
I w ciemność idę, i już nie powrócę. 
16 wrzesień 1870

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Strumień mówi: „Nie rozumiem, na co
Muszę wiecznie z gór w doliny płynąć?
Mój ruch ciągły próżną tylko pracą,
Kiedy w morzu mam bez śladu ginąć…”
Na to kwiaty w dolinie rosnące:
„Ty się nie skarż, o dobry strumieniu!
Twoje wody sączą życie łące,
Są niezbędne naszemu istnieniu.”
Kwiaty mówią: „Dziwne nasze losy!
Po co wonie rozsiewać z kielicha?
Po co błyszczeć kropelkami rosy?
Gdy z nas każdy lak szybko usycha.”
Na to dziewczę: „Dola wasza, kwiaty,
Jest podziwu godną i zazdrości,
Waszym wdziękiem ożywiacie światy,
Sercom ludzkim niosąc woń piękności.”
Dziewczę mówi: „Na co mi uroda?
Na co w sercu słodkich wzruszeń tyle?
Szkoda marzeń serdecznych, ach szkoda?
Wszystko zniknie, jako sen za chwilę”.
Na to młodzian: „Szczęścia nikt nie mierzył
Dnia długością, lecz tym, co mu dano,
Bóg ci skarby uczucia powierzył,
Byś kochała i była kochaną.”

Wyślij za pomocą:Kto był przyczyną rozstania naszego –
Niechaj łzy moje upadną na niego!
I niech tak samo serce mu przygniotą
Samotnym żalem i próżną tęsknotą!
Kto był przyczyną naszego rozstania –
Niech nie doczeka słodkiego spotkania,
Lecz niechaj ginie z dala od kochanej,
Nie pocieszony i nie żałowany!
Wiersz: Adam ASnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Wieczne ciemności, bezdenne otchłanie,
Co otaczacie tajemnicą życie!
Próżno was ciągle pytamy – milczycie,
Głuche na nasze skargi i wołanie.
Próżna ciekawość! próżne serca bicie!
Nikt odpowiedzi od was nie dostanie
Chyba nam echo odrzuci pytanie,
Przywtórzy myśli, tkwiącej w piersiach skrycie.
I nieraz, biedni, za prawdę bierzemy
Ten głuchy oddźwięk własnej wyobraźni,
Sądząc, ze słyszym tajny głos natury –
Lecz wszechświat stoi tak jak przedtem niemy
I otchłań póty milczeniem nas drażni,
Póki nas w mrok swój nie wciągnie ponury. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Co złość zniweczy, co występek zburzy,
To miłość z gruzów napowrót postawi.
Upadłą ludzkość z krwi i łez kałuży,
Gdzie ją spychają występni i krwawi,
Czyn poświęcenia podniesie i zbawi.
Myśl, która dobru powszechnemu służy,
Wiedzie za sobą duchów zastęp duży,
Jak łańcuch w niebo lecących żórawi.
Cichych poświęceń nieustanna praca
I serc szlachetnych dobroć promienista
Grzesznej spuścizny przekleństwo odwraca,
I coraz głębiej przenikając, czysta,
Powszechny skarbiec duchowy wzbogaca,
Z którego każdy czerpie i korzysta.