Bez granic

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na początku nic nie było, 
Tylko przestrzeń ciemna, pusta; 
Wtem jej czarne błysły oczy 
I różowe, świeże usta. 
Od jej spojrzeń, od rumieńca 
Zajaśniała świateł zorza, 
A gdy pierwsze rzekła słowo, 
Ziemia wyszła z głębi morza. 
Gdy przebiegła ziemię wzrokiem, 
Śląc jej uśmiech, rój skrzydlaty 
Wzleciał ptaków i motyli, 
A spod ziemi wyszły kwiaty. 
Lecz nie istniał jeszcze człowiek, 
Tylko martwa gliny bryła; 
Aż nareszcie swym płomiennym 
Pocałunkiem – mnie stworzyła. 
I zbudziłem się do życia 
W cudowności jasnym kraju, 
Lecz mnie również, tak jak innych, 
Wypędzono z tego raju.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Świat się ogniami zapala,
Do wnętrza swego wstrząśnięty;
Burzliwa wezbrała fala
I z rykiem leci w odmęty –
Bóg dzikie rozkiełznał siły,
Więc będą z sobą walczyły.
Powstaje w ogniu i dymie,
Co dotąd kryła noc głucha,
Jakieś widziadła olbrzymie
Rwą się ze swego łańcucha,
Z otchłani podnoszą głowę,
Znów na śmierć walczyć gotowe.
W powietrzu pełno okrzyków,
Pobudka brzmi już straszliwa,
Zwycięzców i niewolników
Krwawe szaleństwo porywa:
Choć nie chcą, wściekłość i nędza
Tłum cały naprzód popędza.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Co złość zniweczy, co występek zburzy,
To miłość z gruzów na powrót postawi,
Upadłą ludzkość z krwi i łez kałuży,
Gdzie ją spychają występni i krwawi,
Czyn poświęcenia podniesie i zbawi,
Myśl, która dobru powszechnemu służy,
Wiedzie za sobą duchów zastęp duży,
Jak łańcuch w niebo lecących żurawi.
Cichych poświęceń nieustanna praca
I serc szlachetnych dobroć promienista
Grzesznej spuścizny przekleństwo odwraca
I coraz głębiej przenikając, czysta
Powszechny skarbiec duchowy wzbogaca,
z którego każdy czerpie i korzysta.

Wyślij za pomocą:Taki spokój rozlany w naturze,
Niebo takie czyste i pogodne –
Na jeziora przejrzystym lazurze
Zakwitają blade lilie wodne;
Zakwitają i z schyloną twarzą
Za czymś tęsknią i gonią, i marzą.
Sierp księżyca przegląda błyszczący
Przez nadbrzeżne sitowia i trzciny,
Łódka płynie po fali milczącej –
Na niej chłopiec patrzy w twarz dziewczyny,
A ta główkę rozmarzoną skłania,
Czyniąc jemu dziwne zapytania:
„O czym marzą owe lilie smutne,
Zatopione w podwójnym błękicie?
Czy jak duchy jeziora pokutne
W śnie kwiecistym nowe biorą życie?
Gdzie je znowu w jasny wieniec wplata
Idealna twórcza piękność świata?
Czy też może służą za dyjadem
Utopionej w jeziorze dziewicy?
Albo tylko są odbiciem bladem
Ludzkich tęsknot wiecznej tajemnicy,
I dlatego sen życia je pieści
Echem naszych pragnień i boleści”.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Raz mi tak żona dopiekła, 
Żem się powiesił na górze; 
Ciało zostało na sznurze, 
A dusza poszła do piekła. 
Strącona w otchłanie ciemne, 
Trzęsła się cała ze strachu, 
Po siarki przykrym zapachu 
Poznając państwo podziemne. 
Zaledwie biedaczka dusza 
Stanęła w przepaści na dnie, 
Gdy dziki Cerber wypadnie 
Targać za poły kontusza. 
I tak jął szarpać zdradziecko, 
Że gdym się bronić sposobił, 
To on tymczasem już zrobił 
Z kontusza tunikę grecką. 
Więc w takim klasycznym stroju 
Ja, szlachcic i Podolanin, 
Szedłem, a duchy po kroju 
Mniemały, żem jest poganin. 
Charon w łańcuchy mnie okuł 
I zawiódł na odwach prosto, 
Gdzie przed piekielnym starostą 
Spisywać trzeba protokół.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Nie będę cię rwała,
Konwalijko biała,
Bobyś ty na moje
Płochość narzekała.
Myślałabyś sobie,
Ze to na złość robię;
Rośnij więc szczęśliwie,
Gajom ku ozdobie.
Nie mam ja dziś komu
Kwiaty nieść do domu,
Nikt mi ich nie wyjmie
Z włosów po kryjomu.
Nie ma już sąsiada,
Co kwiaty wykrada;
Zdradziecki to chłopiec,
Ale słodka zdrada!