Ach, jak mi smutno!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Odtrąciłem od siebie z daleka
Samolubną boleść, co się żali,
Jednak w piersiach mam serce człowieka
I nie jestem ukuty ze stali.
Więc dźwigając swoich smutków brzemię,
Czuję nieraz, ze mi braknie sil,
I upadam zmęczony na ziemię,
Odkrywając rany, którem krył.
Lecz słabości nie wstydzę się swojej
Ni litości cudzej, którą czerpię;
Mnie czasami żądać jej przystoi,
Gdyż nie tylko sam za siebie cierpię.
Wszystkie ludzkie nędze i lozpacze
W swoim sercu pomieszczone mam,
Gdy nad szczęściem utraconym plączę,
To nad czyim?… Nie wiem dobrze sam!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Młodości sen, uroczy sen
Roztacza krąg cudownych scen,
Wśród których walczym na przedzie —
I złotem lśniąc
Szlachetnych żądz,
W kraj bohaterstwa nas wiedzie.
Z młodości mar, skrzydlatych mar,
Tak szybko złudny znika czar,
Tak mało życie nam ziszcza…
Topnieje w łzach
Fantazyi gmach:
Zostają gruzy i zgliszcza!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Miłość jak słońce: ogrzewa świat cały 
I swoim blaskiem ożywia różanym, 
W głębiach przepaści, w rozpadlinach skały 
Dozwala kwiatom rozkwitnąć wionianym 
I wyprowadza z martwych głazów łona 
Coraz to nowe na przyszłość nasiona. 
Miłość jak słońce: barwy uroczemi 
Wszystko dokoła cudownie powleka; 
Żywe piękności wydobywa z ziemi, 
Z serca natury i z serca człowieka 
I szary, mglisty widnokrąg istnienia 
W przędzę z purpury i złota zamienia. 
Miłość jak słońce: wywołuje burze, 
Które grom niosą w ciemnościach spowity, 
I tęczę pieśni wiesza na łez chmurze, 
Gdy rozpłakana wzlatuje w błękity, 
I znów z obłoków wyziera pogodnie, 
Gdy burza we łzach zgasi swe pochodnie, 
Miłość jak słońce: choć zajdzie w pomroce, 
Jeszcze z blaskami srebrnego miesiąca 
Powraca smutne rozpromieniać noce 
I przez ciemność przedziera się drżąca, 
Pełna tęsknoty cichej i żałoby, 
By wieńczyć śpiące ruiny i groby.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
I
Są szczęśliwi – co mogą witać jutro świata
Upojeniem rozkoszy, okrzykiem wesela,
Pewni, że przyszłość w dary najświętsze bogata
Anielskim chlebem życia ludy poobdziela.
Lecz my – których dzień każdy do ziemi przygniata
I głębiej w piersi wbija nóż nieprzyjaciela,
Nie możemy z ufnością patrzeć w przyszłe lata
Ni sławić nowej ery piosenką minstrela.
My patrzymy z niewiarą na świetne zdobycze,
O których upojone dziś narody marzą –
I nie spieszymy blaski podziwiać zwodnicze.
Co krwawymi łunami nasze oczy rażą –
Lecz ku przeszłości swojej odwróceni twarzą,
Czekamy – co przyniesie jutro tajemnicze… 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam ASnyk
Gdy lud Wasz wielką rocznicę dziś święci
Ja, polski pieśniarz, idę do Was w gości
Oddać hołd Wieszcza Waszego pamięci
I w cichem święcie sławiańskiej jedności
Wraz z Wami sercem udział wziąć pospołu
Przy uczcie duchów, u wspólnego stołu.
Przed bohaterem, który w bój bezkrwawy
Prowadził naród, budząc go do życia,
I z tej uśpionej pięknej Córki Sławy
Zbutwiałe grobu otrząsał spowicia,
Z pokorą swoje uginam kolano,
Wpatrzony w zorzę geniuszu świetlaną.
Przed wodzem, który wówczas stał na straży,
Gdy mrok niewoli ćmił wzrok ludu wszędzie,
I białogórskich podjął pieśń cmentarzy,
I kształcił śpiewne języka narzędzie, —
Przed ojcem pieśni wiodącej do czynu
W imieniu Polski składam liść wawrzynu.

Wyślij za pomocą:Dlaczego wicher tak wyje
I z jękiem leci ku niebu?
Czy skargi roznosi czyje?….
Czy pieśń zawodzi pogrzebu?
Różne są nędze na ziemi:
Są jedne, co litość budzą,
I ma kto płakać nad niemi,
I boleść utulić cudzą.
Są inne, jakby przeklęte
Od świata, ludzi i Boga…
Gdzie serca rozpaczą wzdęte
Otacza pustka złowroga.
Nikt się nad nimi nie żali…
Obca im wszelka pociecha…
I przepadają gdzieś w dali
Samotnie, bez łzy, bez echa.
Tylko wiatr niesie ku niebu
Brzemienne klątwą rozpacze
I wyje pieśni pogrzebu…
W ciemnościach jęczy i płacze.
Wiersz: Adam Asnyk