Pęd sztachet

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Zgliszcza. Takie już prawo wyrastać z popiołów. 
Wiatr rozrzuca kwiaty przejrzyste jak szkło. 
Podaj ręce, kochana, które ku temu są, 
by się zamykać jak koło. 
O lasy niewidzialne, knieje, co się chylą, 
i oddech ich na ustach, i u powiek szept: 
Wiesz, miła – po tych gruzach, co przerosły gniew, 
będziemy duchów chwilą. 
O, bo słychać muzyki i nie takie, 
które we fletni grajek przynosi i gra, 
to od tarcia skrzydeł, to gdy po rzece kra, 
które dopiero kończą się ptakiem. 
Nie trzeba śnić, aby ujrzeć płomień w obłoku, 
a gdy zobaczysz dłonie bez ramion – też nie sen. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Ściągnij, Panie mój, żądzę, co mi oczy mruży, 
choć je rozpala ciemno i ogniem jak gdyby 
nalewa. Cóż mi po niej, kiedym w niej nie żywy, 
ale jakby z papieru rozżarzając róże? 
Ściągnij, Panie mój, żądzę, która, kiedy konie 
lotem obłoki krają, jak mleczność odwieczną, 
jest we mnie jak wołanie w grobie – niedorzeczną 
jak czarny krzyż, jak kamień i jak ciemny płomień. 
Ściągnij, Panie mój, usta, co są poza moim 
wołaniem, a wołają obcym niepokojem. 
bo kiedy razem z ziemią pługi trupy krają, 
jeszcze ze mnie te usta o krzywdzie wołają. 
Ściągnij, Panie mój, ręce, co się niebu wznoszą 
i jeszcze lotu krzyczą, jeszcze mścić się proszą, 
bo kiedy po ciemności błądząc – trupom bluźnią, 
jakże mnie, com zrozumiał, zemstę mieć – na próżno? 
grudzień 41 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
W oczach psów można unieść nieba biały tulipan. 
Kogo kochasz kochając przydrożne psy, 
chodząc w ulicach wiatrem spalonych, 
na szybach zastygając oczami szklanymi jak łzy? 
Kogo kochasz kochając w ich oczach maleńkie 
kobiety orientalnych snów, 
kiedy boisz się twarz ich jak kwiat wziąć do ręki 
i ostrożnie układasz mozaiki słów? 
Kogo kochasz? w tych oczach zastygł czas 
dyluwialnych, zwierzęcych epok 
i żółte, fosforyczne talerze gwiazd 
wprawione w oczy jak w niebo. 
Jakże spokojne ich twarze obrosłe 
sierścią – osadem – miłością lat, 
kiedy bijesz na oślep rękami jak wiosłem 
we wrogi obraz nieba i ziemi, w świat. 
Rzuć, rzuć magię wirujących kół, 
podnieś ręce do potęgi łap, 
wtul się w sierść przyjacielską i płyń 
przez zarosłe czaszkami wybrzeża lat. 
koniec lutego, 1941 r.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Czarno-biaie cmentarze błędnych fortepianów 
za zamglonym, słonecznym, niedzielnym powietrzem. 
Dźwięki słońcem przez sito podwórka cedzone, 
nie zaczęte i mdławe, nie skończone jeszcze. 
Czas ciągliwie i długo zawisły w firankach 
nie przepuszcza na pokój złocistych strumieni. 
Hałas dnia powszedniego świętem bezrobotny… 
Wieje chłodem kamienny z grafitowych sieni. 
Po klombach papierowe kwiaty nastroszone 
szeleszczą twardą bielą jaskrawo, mieszczańsko. 
Ludzie kopią butami szarymi od kurzu 
ulicę odświętnialą, wspólną i bezpańską. 
Dzień jest powyszywany w koślawe litery, 
z poduszek godzin prute po nitce chwilami, 
długa, płacząca ciszą tęsknota się piętrzy 
naprzeciw; Życie płynie jednostajnie z nami…

Wyślij za pomocą:Ludzie prości i zbrojni, więc smutni, 
wchodzili na okręty omszałe; 
niebo grało podobne do lutni 
srebrnej chyba i kwiatem pachniało. 
Od uliczek rzeźbionych w cieniu 
szła procesja czy biały świt 
i świergotał jak ptak na ramieniu 
żywot mądry rosnących lip. 
Potem morza dzieliły się, tarły 
szorstką skórą bokiem o bok; 
coś wschodziło, a potem marło, 
nie odgadnąć: przez dzień czy rok. 
Gwiazdy były nisko jak gołębie. 
Ludzie smutni nachylali twarz 
i szukali gwiazd prawdziwych w głębi 
z tym uśmiechem, który chyba znasz. 
Potem lądy się otwarły jak bramy, 
góry mrucząc prowadziły pod obłok, 
więc rzucali w fale nieba kamień, 
żeby zmierzyć głębie nieba pod sobą. 
I na wiatrów rozłożystych wydmach 
sieli drzewek młodziutkich las, 
i marzyli złotych dębów widma 
z tym uśmiechem, który chyba znasz. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Krzysztof Kamil Baczyński
Za tych – co batem ścięte liście, 
za tych – co ptaki z wosku lane, 
tych – co im krew znużeniem tryśnie, 
i tych – co wbici cieniem w ścianę – 
i za zwierzęta konające, 
którym powoli oczy bledną – 
– chciałbyś odrzucić Bogu – życie, 
umrzeć raz drugi jak Zbawiciel; 
ale zawarty tobie upływ 
krwi; i związane ręce w supły, 
bo ty nie twórczym niepokojem, 
a tylko – że się patrzeć boisz. 
25. XI. 41 r.