Wiersz: Bruno Jasieński
Śpiew propellera do słów Heredii,
Kiedyś zgubionych w smaltowej mgle…
Grałem jej jedną z moich komedii
W ekstrapowietrznym tylko-en-deux.
Słońce do głowy biło ekstazą.
Słowa spływały w jeden refrain.
Obserwowała mnie bezwyrazo
Spod tangoszalu przez face-á-main.
Nie wiem, czy brała, com mówił, serio.
(Dwie lekkie linie w kącikach warg…)
Pod nami warczał rytmiczny Bleriot
I wiatr całował błękitny kark.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
W skwarne białe południe złotych dni upalnych,
Gdy suchy piach asfaltów stopy moje mazał,
Na rogu najludniejszej, spiętrzonej ulicy
Połknęła mnie tropikalna oaza
„Handel towarów kolonialnych”.
Purpurowy eunuch w fartuchu subiekta
Odważa w grubych rękach pachnący cynamon.
Orzechy, wyłażące z skorup jak ostrygi,
Długie pudła daktyli jak lepkie insekta
I figi, słodkie prasowane figi!
Dlaczego mi nie kupisz ich już nigdy, mamo?
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Pani palce są chłodne i pachną, jak opium,
Takie małe półtrupki anemiczne i blond,
Marzą o kimś, co by ich w pocałunkach utopił,
Jak w odymce błękitnej papierosa „Piedmont”.
Na nietkniętą serwetę coś bezgłośnie opadnie…
(Białe astry w flakonach umierają przez sen…)
Pani milczy tak cicho, melodyjnie i ładnie,
Jak w najlepszych preludiach lunatyczny Verlain.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Od zielonej lampy
na białym obrusie
kładą się półkola
ekstatyczne.
Chryzantemy milczą.
Pianino słucha.
Biały mops na pomarańczowym taborecie.
Granatowe niebo jest usiane gwiazdami, jak
sztandar amerykański.
Z okna trzeciego pietra wyjrzał lunatyk i nie
spotkawszy księżyca wrócił w łoże małżeńskie,
jak przyzwoity obywatel.
A księżyca nie ma.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
już dawno Panie duch mój gotów
i przyszłość czeka uśmiechnięta
w rytmicznym chrzęście kulomiotów
idą czerwone moje święta
do pulsujących tętnic ulic
gdzie tłum przewala swoje twarze
przypadłem ucho swe przytulić
i słyszę głuchy huk wydarzeń
już się zakończył wielki raut
na którym były ludów scysje
w ubranych w kwiaty kebach aut
już odjechały wszystkie misje
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Właściwie
to jest może najdziwaczniejsza z naszych wszystkich maskarad,
kiedy w obcisłych paltach
przesadnie correct
wychodzimy na wiosnę defilowac korsem
a nikt nie wie, że każdy z nas, papieży sekt,
to po prostu ubrany w miękki pless
aparat
systemu Morse.
We dnie pośpieszny urywany takt
stukot młoteczków przychodzących depesz
z głębi koszuli przez fałd madapolam
tak tak taktak tak
Wyślij za pomocą:Wiersz: Bruno Jasieński
Powiadali o Polsce niegdyś nawet swoi,
Że „nie Rządem Polska stoi”.
I słusznie, boć niejeden rząd, co mógł, to robił,
A Polska stoi dalej – jakoś jej nie dobił.
Czymże stoi właściwie nasze państwo zatem,
Boć z pewnością nie Sejmem ani nie Senatem,
Bo te oba – kto może – pod armatę ustaw…
Tak do Pana Augusta mówił raz Pan Gustaw.
– Słusznie odrzecze na to Gustaw Augustowi –
– Kto stworzył te przysłowie, ten nie lada miał gust.