Wiersz: Konstanty Maria Górski
Idę nad morzem, co nieukojone,
Posłuszne tchnieniom złotego miesiąca,
Wiecznie pierś swoją rzuca w jedną stronę
I o brzeg jeden roztrąca.
I choć przychodzi taki czas, że nocą,
Na nowiu księżyc pozbędzie promieni,
Fale tak samo próżno się szamocą,
A miesiąc w górze się mieni.
I żal mój koi ta ciągła wód praca
I chcę być jako fala niewiedząca,
Co w głąb się wiecznie cofa i powraca,
Posłuszna tchnieniom miesiąca.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Kochania i rozstania rozliczne są powody
Pierwszy raz mię kochano za to, że byłem miody.
Znajdzie się zawsze młodszy: ostygło serce pierwszej.
Druga nie dbała o mnie, pragnęła tylko wierszy.
Trzecia pieściła tydzień, by tydzień nudy skrócić.
Czwarta kochała wiernie: mogłem ją sam porzucić.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Na wodzie srebrnej, cichej i milczącej,
Na wodzie lśniącej, gładkiej i drzemiącej,
Leżały góry jasne i zamglone
Jak duchy czaru zaklęciem uśpione.
Dochodził z lasu sosen szmer żałosny
Odmawiający Dawidowe psalmy.
A złotym liściem szepcząc śpiew miłosny
Na brzegu chwiejne hajdaly się palmy.
W dolinie kwitły czereśnie, migdały,
Na polu dzieci anemony rwały.
Wietrzyk przynosił woń pomarańczową,
Ziemia się wiosną zieleniła nową.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Powracam tutaj po latach
Z duszą, jak gdyby nie swoją,
Gdzie bogi w faldzistych szatach
Niezmienne stoją.
Pierś moją bolę i troski,
Jak pługi, stokroć zorały,
A trwa posągów sen boski,
Kamiennie biały.
I naraz czuję się niczym
Z uczuć, łez, pragnień mych światem
Przed niemym bogów obliczem
I majestatem.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Chciałbym mieć kiedy jaki domek mały,
Domek przedmiejski, z wielkim dachem, biały.
Rosłyby rzędem na ulicy drzewa,
Lipy i brzozy, w których szczygieł śpiewa.
Rosłyby blisko, ażebym, okienko
Otwarłszy, liści mógł dostawać ręką,
Abym wiosenną zbudziwszy się nocą,
Słyszał, jak wróble ruchawc świegocą,
Aby mi słowik, gość rzadki i czczony,
Z wieczora w maju sypał szklanne tony.
I w sieni, na tle czerwonej kotary,
Stawiłbym odlew jakiej rzeźby starej,
Jakie florcnckie popiersie kobiety,
Lub Marię Pannę u św. Elżbiety
Andrzeja delia Robbia.
Żadnych gratów,
Chińszczyzn, figurek saskich… Dużo kwiatów,
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Niebo smutne – morze jest żałobne,
Morze kirom śmiertelnym podobne,
I na brzegu ma pas wysrebrzany
Wielki, długi, świecącej się piany.
Stare gwiazdy, gwiazdy ponade mną,
Otuliły się w mgławicę ciemną,
Łzami w niebie ognistymi płaczą
Upadając w czarną toń z rozpaczą.
Bo na fali jakieś gwiazdy płoną,
Jakieś światła wznoszą się i toną,
Wielkie jakieś blaski lśnią po fali
I na morzu coś się naraz pali.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Cicho dziś zamiera w blasku
Morze jednym rąbkiem piany
I zostawia ślad na piasku,
Połysk szklany i różany.
Chodzą ranne mgły po fali
I prześwieca blado słońce…
Gdzieś wysoko, gdzieś w oddali,
Wielkim skrzydłem bielejące,
Płyną z wolna wielkie łodzie,
Wielkie lodzie rozmarzone
I po sennej, gładkiej wodzie
W niewiadomą idą stronę.