Wiersz: Konstanty Maria Górski
Powracam tutaj po latach
Z duszą, jak gdyby nie swoją,
Gdzie bogi w faldzistych szatach
Niezmienne stoją.
Pierś moją bolę i troski,
Jak pługi, stokroć zorały,
A trwa posągów sen boski,
Kamiennie biały.
I naraz czuję się niczym
Z uczuć, łez, pragnień mych światem
Przed niemym bogów obliczem
I majestatem.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Gdy żołnierski prosty pogrzeb przechodzi ulicą
I w takt stąpa rzesza zbrojna, w takt bagnety świecą,
Nagle w duszy mi się zrywa dziwna chęć i dzika:
Niech i po mnie zagra także wojskowa muzyka!
Już nie mogę dalej wytrwać w biednym życiu takiem,
Rzucę wszystko i ucieknę, zostanę żołdakiem.
Nadto mię dziś żalów nęka, nadto wspomnień boli
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Na morskich piasków duże zioła
Słoneczna, złota jasność pada
I rozpromienia się na sioła,
Na nieruchome w łąkach stada.
Krajobraz senny jest i prosty…
Idę wśród traw nadbrzeżnych woni.
W szarawe, kędzierzawe osty
Skrył się jesienny świerszcz i dzwoni.
Dolata cichy szept od morza,
Nad wały piasku wiatr przechodzi,
Nad trzciny modre, rude zboża –
I piersi wolnym tchnieniem chłodzi.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Mówisz, że taka jest gwiazda, co leci
Poprzez wszechświaty – od setek stuleci…
Zrównoważone po przestworach słońca
Jej nie wstrzymają. Ona mknie bez końca,
Poza granice, które światom kreśli
Astronom myślą, poza krańce myśli,
Gdzie wyobraźnia chwili nie wytrzyma,
W pustkę, za którą – nawet pustki nie ma.
Odkąd patrzące oczy są na ziemi,
Ten świat osobny lśnił i biegi nad niemi,
A choćby oczy wygasły patrzące,
Będzie wśród starych słońc iść śmiałe słońce.
Może tęsknota zmusza do tej jazdy
Gwiazdę, znużoną przez słońca i gwiazdy,
Może ma kiedyś łzą pozostać jasną
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Wstają z morza wały coraz nowe
I pryskają w słońcu jasną tęczą.
Niosą piany pasy marmurowe
I padając na brzeg twardy, jęczą.
Śledzę długo za polotem fali,
Jak się w górę podnosi i kłębi.
Dusza mi się zrywa z większej dali
I upada do smutniejszej głębi.
Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Maria Górski
Błądzę po salach sam. W galerii mrok zapada,
Pośrodku krwawych zórz umiera znowu dzień…
I krasne blaski mrą a biała bóstw gromada,
Ujęta świętym snem, zachodzi z wolna w cień.
Stanęła w progu Noc, otula białe szaty
I kładzie silny mrok na ich klasyczny fałd
A świeci jeszcze wciąż na ciemnym tle komnaty
Rysunek greckich głów i nagich bogiń kształt.