Żegnając się z matką

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
W kantylenie macierzanki zapach 
uśmiechniętych nocą wodził chłopców, 
jak w legendzie chodzili w zaświatach 
pod oknami czarnymi dla oczu. 
Nad głowami nocy złoty jeż, 
księżyc w włosy się wtopił jak wianek, 
nie wiedzieli – czy noc to, czy wiersz – 
gubiąc głosy jak trzciny rozchwiane. 
A w latarniach z trudem się chodzi 
w jakimś innym rozłożystym świecie, 
pod oknami czarnymi młodzi 
w zasłuchania jedwabistej sieci. 
Węzły powiek tak bolą zaciśnięte mocno, 
nawet nie wiem – czy sen jest, czy próżnia pod nimi – 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Pod sierpem żółtej źrenicy 
ludzkiej, jastrzębiej czy kociej, 
na słowie wyjętym z gwiazdozbiorów nocnych 
żałobny utknął paznokieć. 
Rysę na dźwięku słowa 
zaznaczył mocno aż do krwi 
i sokiem tym począł rysować 
wzory substancji modrych. 
Pod pokrywą z martwego srebra 
zakipiała woda baśniowa 
i burzyły się zioła, skręcały 
aż gestem musiał prostować. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Gdzie zgięty domem grajek smyczkiem 
spod palców wartkich toczy ziemię 
i niebo wielkie, nas malutkich, 
uliczne drzewo szumi zwięźle. 
Jesteśmy tutaj wychyleni 
za każde słowo. Dłoń się zdarła 
już od głaskania szorstkich trumien 
i w oczach krzyż pozostał niemy. 
I tak prowadzi nas już do snu, 
i tak nas uczy umierania 
piosnka, co spływa po piorunie. 
Nie zatrzymasz, nie usiłuj nawet. 
Będzie toczył nas grajek czy kosmos; 
dłoń za mała i serce za małe – 
jedna miłość przytuli miłością. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Ucieleśnię się jeszcze powtórny, 
jak rysuję się w lustrze milczący 
i znów pójdę jak ręka za piórem 
krajem cierpkim, gdzie krzyże jak brzozy 
i gdzie ludzie jak czarny różaniec 
aemię wiją pod niebem nucąc, 
deski smutne radośnie zbijają 
zapatrzeni w wysokość jak Chrystus. 
Ten sam dzięcioł zastuka mi w konar 
i wiewiórka jak ręka smukła 
przemknie dołem, gdzie ciężko na modrej 
dłoni liścia – leniwy skorupiak, 
ten sam głos mnie na progu powita 
i powietrze rozchyli jak bramę, 
i ta sama otworzy kobieta 
pismo moje jak trudny ornament. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Niebo zmalałe w łunie 
na ciebie i na mnie czeka 
jak kubełek srebrny u studni 
albo o zmierzchu twa ręka. 
Gdy ognia porusza kaskiem 
błyszczącym i białym jak puzon, 
serce jak światło na maszcie 
w piersi kołysze się pustej. 
Modlimy się dłonie łącząc 
o pamięć otwartą jak pejzaż, 
niech dźwiga nas dalej młodość, 
choć z ognia, głodu, powietrza. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Tadeusz Gajcy
Na przystanku tramwajowym jak u studni czeka 
apostoł płomienny, 
kiedy stopy najłagodniej oderwał od ziemi 
policjant o dostojnych powiekach. 
Tłum nie widział apostoła, który był obdarty 
i modlitwę rwał palcami łapczywie jak mięso – 
lecz zastygał pod pałeczką – czerwoną od żaru, 
gdy dzieliła sprawiedliwie świat pomiędzy grzesznych. 
Skradały się do niej korne 
zwierzęta na kołach, 
lamy, wilki, płoche kozy – 
strasząc apostoła.