Pamiętasz sępie, zorze krwią zalane,
Gdyś z chmur raz pierwszy na mnie spadł,
I pierwszą w piersi mej rozdarłeś ranę
By serce gryźć, co nieśmiertelne wciąż
Wciąż odrastało – wyżerane…
Dziś głębiej szpon swój jowiszowy wdrąż…
Dziś słabnie serce w wiekuistej ranie
I gdy – po przejściu nieodrodnych lat –
Odrastać całkiem już przestanie:
To cóż ty, sępie będziesz jadł?!
Wiersz: Bogusław Adamowicz
Adamowicz Bogusław to znaczący polski poeta, którego twórczość porusza uniwersalne tematy, budząc emocje czytelników na całym świecie. Jego wiersze są pełne metafor i symboli, co sprawia, że są łatwo dostępne i zrozumiałe dla każdego odbiorcy. Jego działalność literacka oraz społeczna przyczynia się do promocji polskiej poezji na świecie….
Wyślij za pomocą:Wszystko co kocha, obsłon pragnie zdzierać szaty
I obnażać namiętne ukochane łona.
Mędrcy z obsłon najskrytszych chcą obnażyć światy
I bezpłodna jest miłość cnotą ujarzmiona.
O Piękno! zstąp żyjące przed oblicze ludu
I rozsłoń się jak Fryne szczerzej, śmielej, prościej;
Bez targów nierządnicy, bez tajnego brudu
Zepsucia, co w zamkniętej gnieździ się świętości.
Niech zadrżą nabożnisie…Ale wzrok artysty,
Ani myśl przed nagością się nie cofnie wieszcza:
Z ognia krwi zdrowej bucha płomień duszy czysty –
I nie, jak żywe ciało, cudu jej nie streszcza.
Wyślij za pomocą:My zwyciężymy wbrew nocy złowrogiej
W sprawie jedynej, ponad światy drogiej,
W wojnie nad wojny, bez walki i broni
My zwyciężymy, nie oni, nie oni.
My zwyciężymy, bo chcemy nie wojny,
Lecz czci i chwały i prawdy spokojnej
Miecz złośliwości wyrwiemy im z dłoni,
By z czasem mogli zwyciężać i oni.
A po zwycięstwie oddamy im całe
Nasze zwycięstwo na ich cześć i chwałę –
A chwała spadnie na ludy i światy
Ze już nie będzie dla Prawdy zatraty.
I będą światy dziwiły się potem.
Jak to się stało, nic nie wiemy o tem.
Wiersz: Bogusław Adamowicz
Wyślij za pomocą:Powiew poranku po nocy marzenia
Coraz to tęskniej i pieści i chłodzi,
Coraz to cudniej zdrój szczęścia się spienia,
Coraz to słodziej, i słodziej, i słodziej…
Coraz to rzewniej czar do snu ją kłoni,
Coraz to mgliściej jej oko się mruży…
Coraz to tkliwiej drży uścisk jej dłoni,
Coraz to dłużej, i dłużej, i dłużej…
Coraz to bliżej – jej główka zmęczona,
Coraz to śmielej na pierś mą się tuli,
Coraz to ufniej się garnie w ramiona,
Coraz to czulej, i czulej, i czulej…
Coraz to rzewniej, i tęskniej, i senniej,
Coraz to wolniej serduszko jej dyszy…
Coraz pogodniej, spokojniej, promienniej,
Coraz to ciszej, i ciszej, i ciszej…
Wiersz: Bogusław Adamowicz
Wyślij za pomocą:Na kwiatach – połysk ros…
Tęsknotą dzwoni
Tajemnej harfy dźwięk, co w serce trąca…
Śni mi się drżący głos…
Śni gąszcz kwitnąca
Śniegiem wisien i jabłoni…
Śni mi się złoty sen:
W ustroni –
Pieszczota dłoni Twej mdlejąca…
I blady uśmiech ten…
I brzask miesiąca…
I senny połysk migotliwej toni…
Śni mi się jasny zdrój…
Śni pełen woni
Miód kwiatu szczęścia, co aż w otchłani strąca…
I pocałunek twój –
Ta rosa drżąca
Najświętszej róży Hesperyjskich błoni…
Wiersz: Bogusław Adamowicz
Wyślij za pomocą:Na posępnym urwisku niebotycznej skały
Ktoś zawiesił kolebkę nad otchłanią ciemną…
Kołysany wichrami, co z Zaświatu wiały,
Śniłem w mgłach…Noc i trwoga czuwały nade mną.
Po niebie – burzliwymi posępione kłęby
Pasowały się chmury, jak olbrzym z olbrzymem –
I grom wielki, kruszący ciemne wieków zręby
Przelatując mistycznym odurzał mnie dymem…