Dwa jakieś kwiaty…

Wyślij za pomocą:Na posępnym urwisku niebotycznej skały
Ktoś zawiesił kolebkę nad otchłanią ciemną…
Kołysany wichrami, co z Zaświatu wiały,
Śniłem w mgłach…Noc i trwoga czuwały nade mną.
Po niebie – burzliwymi posępione kłęby
Pasowały się chmury, jak olbrzym z olbrzymem –
I grom wielki, kruszący ciemne wieków zręby
Przelatując mistycznym odurzał mnie dymem…

Wyślij za pomocą:Niech mistrz wymaluje dla mej ukochanej
Krajobraz fantastyczny i zaczarowany…
Niech tam będą niebiosa jasne i błękitne,
Jak jej oczy…doliny, łąki aksamitne…
I świecąca się dróżki śród ustroni mglistych,
Złote wzgórza…Gaj, pełen piosenek jej srebrzystych…
I niech będą dnia blaski, jak jej wzrok palące,
Krople rosy jak łzy jej…tęcze w łzach błyszczące…
Lecz niech będą groty, głuche i tajemne,
Jak tajniki jej duszy…i przepaści ciemne…
I niech do chmur się skała skronią pnie lodową,
Niedostępna, jak pierś jej…I o skałę ową
Niech się rozbija morze, wrzące, niezgłebione,
jako miłość ma – wielkie – ciemne – i szalone!
Wiersz: Bogusław Adamowicz

Wyślij za pomocą:Konwalie…żółte jaskry…i jak perły duże
Łez…drżące nenufary na wieczornej wodzie…
Jęk szklanych strun fontanny po bladym marmurze
Łkał…Szedłem zbierać kwiaty w marzenia ogrodzie…
Żagle wzdęte, jak pióra szybujących ptaków.
Szumiały; w okrąg burza ryczała straszliwa…
Płynąłem ku ojczyźnie pianą grzmiących szlaków,
Chciałem przybić do lądu w złote święto żniwa…
Pracowicie jak karzeł gromadząc tworzywo,
Budowałem świat szczęścia, świetlistszy, niż zorza;
Z gwiazd ubiłem gościńce, tęcz wzorzystość żywą
Przesnułem na kobierce łąk, na świat morza…

Wyślij za pomocą:W nocy, gdy świat się w mroku pogrąży bezwładnie
I uśnie w zimnych brzegach toń zdrętwiała morza:
Ja w twą alkowę senną cicho się zakradnę
Podpełznę niewidzialny do twego łoża.
I tam, gdzie się twa postać w świetle lampki bieli,
Gdzie skroń twa tajnym znojem gorączkowo pała,
Przyczołgam się do ciepłej, ciepłem twej pościeli
I do wezgłowia twego dziewiczego ciała.
Pod rąbki twej bielizny szyją gadu śliską
Wślizgnę się do nagiego, dyszącego łona,
Jaszczurczą piersią przylgnę doń tak strasznie blisko –

Wyślij za pomocą:Jest tragizm niepojęty w bezpłodności męce,
Która pali bez ognia i  spopiela duchy;
W niej Życia geniusz twórczy załamuje ręce –
I serca drżąc w niej słyszą wyrzut skargi głuchy…
Jest klątwą Zatracenia…Nad synowską głową
Ojcowie nią z bezwzględnym grzmieli okrucieństwem –
Ta klątwa nad ludami dzisiaj grzmi surowo –
I rody niezbłaganym ściga wciąż przekleństwem.
Ona ściga tych, którym jako w Lety rzece
W mętach Grzechu rozpusta topi ducha wściekła;

Wyślij za pomocą:Gdy naród szemrał, że w niedoli żyje,
Łaknąc Wolności, i gdy go kąsały
Buntowniczości płomieniste żmije,
Na które srodze lud zaniemógł cały:
Wówczas mu węża upletli wodzowie
Z rzemienia, z skóry surowców, trwałej.
I wznieśli w górze ponad rzeszą szarą,
By wciąż nad sobą czuli go mężowie…
A kto na węża tego spojrzał z wiarą –
Cudownie przez to wnet odzyskiwał zdrowie…
Wiersz: Bogusław Adamowicz