Stokrotki / II

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Oto ja, anioł zniszczeń, miecz ująłem w dłonie
I rzuciłem na ziemię ostry miecz anioła,
I szepnąłem monarchom siedzącym na tronie:
„Czas pokazać, kto więcej krwi wycisnąć zdoła!
Czas pokazać, kto więcej na krwawym zagonie
Położy ofiar ludzkich, kto miasta i sioła
Poburzy mściwą ręką i kto swej koronie
Przysporzy rubin zdjęty z przeciwnika czoła!
Kto to zrobi – ten cały świat mieć będzie w ręku
I będzie go mógł deptać dla swojej zabawy,
A z hekatomby trupów i żyjących jęku

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Sie trennten sich endlich und sah\’n nicht. 
Nur noch zuweilen im Traum; 
Sie waren langst gestorben 
Und wussten es selber kaum. 
Kiedym cię żegnał, usta me milczały, 
I nie wiedziałem, jakie słowo rzucić, 
Więc wszystkie słowa przy mnie pozostały, 
A serce zbiegło i nie chce powrócić. 
Tyś powitała znów swój domek Biały, 
Gdzie ci słowiki będą z wiosną nucić, 
A mnie przedziela świat nieszczęścia cały, 
Dom mój daleko i nie mogę wrócić. 
Tak mi boleśnie, żem odszedł bez echa, 
A jednak lepiej, że żadnym wspomnieniem 
Twych jasnych marzeń spokoju nie skłócę, 
Bo tobie jutrznia życia się uśmiecha, 
A ja z gasnącym żegnam się promieniem 
I w ciemność idę, i już nie powrócę. 
16 wrzesień 1870

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Pięknym jest ten gaj,
Piękną jezior toń,
Pięknym świeży maj,
Co roznosi woń.
Piękny jasny dzień
Co blask złoty śle,
Pięknym nocy cień
Na błękitów tle.
Piękny cały świat,
Piękny wzdłuż i wszerz,
Piękny każdy kwiat,
Każdy ptak i zwierz.
Piękny słońca wschód
I rumieniec zórz –
Świat jak jeden cud
Piękny wszerz i wzdłuż.
Szczęście, rozkosz tu,
Szczęście, rozkosz tam,
Piersiom braknie tchu,
Czerpać zachwyt sam.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Dzień, w którym jeden z grzesznych braci koła,
Najświętsze prawa zdeptawszy niegodnie,
Rozpali krwawą pożarów pochodnię,
Widziadło mordów na ziemię przywoła
I zaćmi światła narodów przewodnie –
Dzień ten jest klęską dobrego anioła,
I ludzkość cała, chyląc kornie czoła,
Winna za syna pokutować zbrodnie;
Winna obchodzić we łzach i żałobie
Grzech, który nową klątwą ją obarczy
I zwróci z drogi ku jaśniejszej dobie…
Powinna szukać przeciw złemu tarczy,
Poznaniem prawdy potęgując w sobie
Miłość, co środków zbawienia dostarczy.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
W chacie słabo ogień błyska,
 Dymiąc tli się pniaczek świeży…
Niedaleko od ogniska
Siwy dziaduś w kącie leży.
Izba taka naga, dymna,
Nędzę wkoło znać widomie;
Siwy dziaduś drży ze zimna,
Na wilgotnej leżąc słomie.
Trupia bladość swą powłoką
Pomarszczoną twarz pokrywa,
Zapadnięte skrzy się oko,
Niby świeczka dogorywa.
Śmierć z bladego patrzy czoła,
I na zdobycz swoją czyha,
I okrąża go dokoła,
I po chacie stąpa cicha.
Dwoje dzieci w nogach siadło;
Trwożnie patrzą nieruchome
Na dziadusia twarz wybladłą…
I z posłania skubią słomę.

Wyślij za pomocą:Dziwny sen miałem z wieczora, 
Trwał jakby przez wieczność całą – 
Tyś była falą jeziora, 
Ja byłem nadbrzeżną skałą. 
Nie żałowałem tej zmiany, 
Żem skałą, a nie człowiekiem; 
Marzyłem, żem jest kochany… 
A wiek przemijał za wiekiem – 
Nie żałowałem, że głuchy 
Głaz nic powiedzieć nie może… 
Mówiły ze sobą duchy, 
Jam niebo widział w jeziorze. 
Tyś zawsze padała drżąca 
Na moje piersi z granitu, 
Złączona wśród lat tysiąca 
Węzłami wspólnego bytu. 
Kruszyłaś kamienne łono, 
A jam się cieszył z zniszczenia, 
Bo przeczuwałem spełnioną 
Dolę zimnego kamienia. 
Wiedziałem, że gdy do końca 
Zamiary przywiedziesz zdradne – 
Żegnając gwiazdy i słońca, 
W objęcia twoje upadnę. 
Wiersz: Adam Asnyk