Powrót piosenki

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na szczytach Tatr, na szczytach Tatr,
 Na sinej ich krawędzi,
Króluje w mgłach świszczący wiatr
 I ciemne chmury pędzi.
Rozpostarł z mgły utkany płaszcz,
 I rosę z chmur wyciska:
A strugi wód z wilgotnych paszcz
 Spływają na urwiska.
Na piętra gór, na ciemny bór,
 Zasłony spadły sine;
W deszczowych łzach, granitów gmach
 Rozpłynął się w równinę.
Nie widać nic: błękitów tło
 I całe widnokręgi
Zasnute w cień, zalane mgłą,
 Porznięte w deszczu pręgi;

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Zasnęła cicho i nic jej nie zbudzi: 
Ani płacz siostry, ani matki łkanie, 
Ani gwar obcych a ciekawych ludzi, 
Co otoczyli śmiertelne posłanie; 
Już jej dosięgnąć boleść nie jest w stanie, 
Zasnęła cicho i nic jej nie zbudzi. 
Na zawsze swoje zamknęła powieki, 
Spokojna, blada, smutna narzeczona 
Anioła, co ją poślubił na wieki; 
Jakoby w jasny posąg zamieniona, 
Zaziemskich widzeń jasnością olśniona, 
Na zawsze swoje zamknęła powieki. 
Ostatni uśmiech wykwit! na jej twarzy, 
A obok niego dziwne zamyślenie; 
Jeszcze się może nad jej kształtem waży 
Zbiegłego życia rozwiane marzenie, 
Więc choć ją wieczność ubrała w milczenie, 
Ostatni uśmiech wykwit! na jej twarzy. 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Posplatane, dłoń za dłonią 
Jak za cieniem cień,
Wciąż się wietrzą, pędzą, gonią 
Wśród falistych drżeń.
Wiotkie kształty i kibicie 
Rozkołysał bieg:
To nad ziemią, to w błękicie 
Srebrny znaczą ścieg.
To spadają gwiazd kaskadą, 
To się łamią w łuk,
To się topią w jasność bladą 
Pośród mlecznych dróg.
Uniesione w ciągłym wirze 
W tańca dziki szał,
Tworzą wieńce, wstęgi, krzyże 
Z eterycznych ciał.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Wiecznie śpiewacie na tę samą nutę! 
Śpiewacie rozpacz dziką i bezbrzeżną, 
Serca przedwczesną goryczą zatrute 
I melancholie mglistą a lubieżną, 
Senne miłoście szpilkami przekłute, 
Rany zadane jedną rączką śnieżną, 
I omijacie skrzętnie każdą radość – 
Strojąc się w duchów księżycową bladość. 
Po tysiąc razy te same westchnienia 
Ślecie do oczu niebieskich lub czarnych, 
Do drobnej nóżki, krągłego ramienia 
I różnych kształtów mniej lub więcej zdarnych 
I umieracie jak Tantal z pragnienia, 
Pełni poświęceń i bohaterstw marnych, 
A choć się który czasem w rymie potknie, 
To jednak lubej ręką swą nie dotknie. 
Zawsze ach ona! z tą twarzyczką cudną 
Serca wam bierze na straszne tortury; 
Spojrzy się… przeżyć jej spojrzenie trudno! 
Odwróci oczy… świat się kryje w chmury

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Chwilę tylko w braterskim złączeni uścisku,
Spoczęliśmy na sercach wielkopolskiej braci;
Ale dosyć nam było przelotnego błysku,
By ten węzeł jedności, co nigdy nie traci
Swojej mocy pomimo nieszczęść i rozdziałów,
Wzmocnić teraz uczczeniem wspólnych ideałów.
Dosyć było nieznanej dotychczas rodzinie
Połączyć swoje dłonie i z oczu wyczytać
Tajemnicę braterstwa, co z serc w serca płynie,
By się o nic nie troszczyć i o nic nie pytać,
Ale wszystko odgadnąć z pierwszego wejrzenia
I łzami wypowiedzieć dzieje pokolenia.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Tylko treść, która z całością się splata,
To, czego żaden trąd nie upośledza,
Czego nie dzieli egoizmu miedza
Od wszystkich ogniw duchowych wszechświata;
To, co chwilowy zakres swój wyprzedza
I z życiem przyszłych pokoleń się brata,
Tylko ta wspólnych źródeł samowiedza,
Co z gwiazd na gwiazdy wzlatuje skrzydlata
I wszędzie siebie znajduje świadomie:
W minionych zmierzchach, w mgle przyszłych stuleci,
W sercach współbraci i światów ogromie,
I w każdym życiem drgającym atomie
Ta jedna, z czasu wyplątana sieci,
Nieśmiertelnością poza grób uleci.