Posyłam kwiaty

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Cicho płyńmy jak duchy,
Białe żagle nawiążmy;
Toń tak głucha, milcząca,
Fala o brzeg nie trąca,
Więc utajmy namiętne wybuchy
I wzrok łzawy w ciemności pogrążmy.
Dzień już zapadł w otchłanie,
I w posępnej pomroce
Jako cienie przelotne
Pijmy rosy wilgotne,
Po srebrzystej ślizgając się pianie,
W tej przeszłością szumiącej zatoce.
Tu przed nami się czerni
Stary cmentarz dziejowy,
Gdzie ruiny dokoła
Śpią pod skrzydłem anioła;
Tu przystaniem, grobowców odźwierni,
I pochylim ciężące już głowy.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Co złość zniweczy, co występek zburzy,
To miłość z gruzów na powrót postawi,
Upadłą ludzkość z krwi i łez kałuży,
Gdzie ją spychają występni i krwawi,
Czyn poświęcenia podniesie i zbawi,
Myśl, która dobru powszechnemu służy,
Wiedzie za sobą duchów zastęp duży,
Jak łańcuch w niebo lecących żurawi.
Cichych poświęceń nieustanna praca
I serc szlachetnych dobroć promienista
Grzesznej spuścizny przekleństwo odwraca
I coraz głębiej przenikając, czysta
Powszechny skarbiec duchowy wzbogaca,
z którego każdy czerpie i korzysta.

Wyślij za pomocą:Poświęcona F.V.Kvapilowi
Od kolebki biegła za mną
Czarodziejska baśń tęczowa
I szeptała wciąż do ucha
Melodyjne zaklęć słowa.
Urodzona nad wieczorem
Z cichych gawęd mych piastunek,
Spala ze mną, na mych ustach
Kładąc we śnie pocałunek.
I budziła się wraz ze mną,
I wraz ze mną ciągle rosła,
I z kołyski na swych skrzydłach
W jakiś dziwny świat mnie niosła…
Ponad morza purpurowe,
Ponad srebrne niosła rzeki,
Po zwodzonym moście tęczy
W cudowności świat daleki…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na początku nic nie było, 
Tylko przestrzeń ciemna, pusta; 
Wtem jej czarne błysły oczy 
I różowe, świeże usta. 
Od jej spojrzeń, od rumieńca 
Zajaśniała świateł zorza, 
A gdy pierwsze rzekła słowo, 
Ziemia wyszła z głębi morza. 
Gdy przebiegła ziemię wzrokiem, 
Śląc jej uśmiech, rój skrzydlaty 
Wzleciał ptaków i motyli, 
A spod ziemi wyszły kwiaty. 
Lecz nie istniał jeszcze człowiek, 
Tylko martwa gliny bryła; 
Aż nareszcie swym płomiennym 
Pocałunkiem – mnie stworzyła. 
I zbudziłem się do życia 
W cudowności jasnym kraju, 
Lecz mnie również, tak jak innych, 
Wypędzono z tego raju.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Kiedyś mi herce wzięła, niech ci biuzy
Jako rozbite muzyczne narzędzie,
Ręka twa śpiewne zeń tony dobędzie
I życie nowym akordem przedłuży,
Co przeniesiony w zagrobowe świty
Falą harmonii przepełni błękity.
Niechaj nie zadrży myśl twa ani ręka,
Sądząc że próżno w boleściach się lamie,
Nadzieją szczęścia los go nie oklamie,
Ani go rajska nie zwabi jutrzenka,
Lecz gdy się krwi swej rubinem obleje,
Wdzięczne jak róża cmentarza jaśnieje.
Niechaj ta chwila, co mu jeszcze dłużna
Kilka jaśniejszych natchnień i wybuchów –
Przejdzie wśród walki tytanicznych duchów,
A nie jak z niebios rzucona jałmużna,
Niech się przystroi w swe świąteczne szaty,
Wieńczone ręka posępnej Hekaty.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam ASnyk
Szukałem prawdy — strawiłem wiek cały
Na dochodzeniu tajemnych praw bytu…
Myśli me w ogrom gwiaździsty leciały
Po nieskończonej przestrzeni błękitu…
Przez słońc odległych tęczowe pożary,
Przez powstających mgławic pierwsze błyski,
Przez zamrożone i puste obszary,
Przez gwiazd cmentarze i światów kołyski—
Coraz-to wyżej… i wyżej… i dalej…
Aż od eterów odbiły się fali,
Od wiecznej nocy, co w przepaściach drzemie,
I powróciły bezsilne na ziemię.
Do wnętrza ziemskiej zstępowałem bryły
Przez chaotycznie rzucone pokłady,
Gdzie swe pieczęcie i tajemnic ślady
Wieki przewrotów i wstrząśnień wyryły,
I te kamienne łamiąc sarkofagi,
W których się całe epoki zawarły,
Chciałem wydobyć trup przeszłości nagi,