Nad głębiami / XVIII

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Jesteś wielkim człowiekiem – bądź nim, gdzie należy,
Lecz do śmiertelnych przychodź w zwyczajnej odzieży,
Bierz za przykład Jowisza, co choć gromowładny,
W dom śmiertelnych przychodził grzeczny i układny,
Nie chcąc zbyt żywym blaskiem olimpijskiej chwały
Razić biednej ludzkości wzrok niedoskonały.
Wiec i ty, kiedy schodzisz w towarzystwo ludzi,
Nie bierz ze sobą gromu, który postrach budzi,
Nie przynoś orlich spojrzeń, tytanicznych postaw,
Lecz wielkość z kaloszami w przedpokoju zostaw!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Przeszłość nie wraca jak żywe zjawisko
W dawnej postaci – jednak nie umiera:
Odmienia tylko miejsce, czas, nazwisko
I świeże kształty dla siebie przybiera.
Zmarłych pokoleń idealna sfera
W żywej ludzkości wieczne ma siedlisko,
A grób proroka, mędrca, bohatera
Jasnych żywotów staje się kołyską.
Zawsze z tej samej życiodajnej strugi
Czerpiemy napój, co pragnienie gasi;
Żywi nas zasób pracy plemion długiej,
Ich miłość, sława, istnienie nam krasi;
A z naszych czynów i z naszej zasługi
Korzystać będą znów następcy nasi.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na początku nic nie było, 
Tylko przestrzeń ciemna, pusta; 
Wtem jej czarne błysły oczy 
I różowe, świeże usta. 
Od jej spojrzeń, od rumieńca 
Zajaśniała świateł zorza, 
A gdy pierwsze rzekła słowo, 
Ziemia wyszła z głębi morza. 
Gdy przebiegła ziemię wzrokiem, 
Śląc jej uśmiech, rój skrzydlaty 
Wzleciał ptaków i motyli, 
A spod ziemi wyszły kwiaty. 
Lecz nie istniał jeszcze człowiek, 
Tylko martwa gliny bryła; 
Aż nareszcie swym płomiennym 
Pocałunkiem – mnie stworzyła. 
I zbudziłem się do życia 
W cudowności jasnym kraju, 
Lecz mnie również, tak jak innych, 
Wypędzono z tego raju.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Już jasny księżyc na wodospadzie
Haftuje srebrem strumienia bieg,
I fala, co się do snu nie kładzie,
Lekko potrąca o skalny bieg!
Już ciemne lasy drzemią w oddali,
Szemrząc modlitwy wieczornej chór;
Dalekie echa głuchną na fali
I we mgłach toną podnóża gór.
Łódkę do drogi strumień kołysze
I pianą rosi nadbrzeżne mchy –
Płyńmy więc w ciemność i nocną ciszę,
W krainę cudów, marzeń i mgły.
Głowę swą oprzyj na mym ramieniu
I do księżyca obróć swą twarz
I oświecona w bladym promieniu
O widmie szczęścia dumaj i marz!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Strofa.
Jakże jest straszną cierpienia potęga!
Chwilowo nawet moc Tytanów łamie
I nieugiętą ich wolę rozprzęga
Silniejsze złych losów ramię.
Lecz tylko rodzaj znikomy
Traci na zawsze swą pozorną dzielność;
Przetrwa zaś wszystkie przeznaczenia gromy
Kto czuje swą nieśmiertelność.
Choć się pod ciosem czasami zachwieje,
Własnym natchnieniom choć złorzeczy w szale —
Nieporuszony przez wieków koleje
Stać będzie w posępnej chwale.
Antistrofa.

Wyślij za pomocą:Dziwny sen miałem z wieczora, 
Trwał jakby przez wieczność całą – 
Tyś była falą jeziora, 
Ja byłem nadbrzeżną skałą. 
Nie żałowałem tej zmiany, 
Żem skałą, a nie człowiekiem; 
Marzyłem, żem jest kochany… 
A wiek przemijał za wiekiem – 
Nie żałowałem, że głuchy 
Głaz nic powiedzieć nie może… 
Mówiły ze sobą duchy, 
Jam niebo widział w jeziorze. 
Tyś zawsze padała drżąca 
Na moje piersi z granitu, 
Złączona wśród lat tysiąca 
Węzłami wspólnego bytu. 
Kruszyłaś kamienne łono, 
A jam się cieszył z zniszczenia, 
Bo przeczuwałem spełnioną 
Dolę zimnego kamienia. 
Wiedziałem, że gdy do końca 
Zamiary przywiedziesz zdradne – 
Żegnając gwiazdy i słońca, 
W objęcia twoje upadnę. 
Wiersz: Adam Asnyk