Jest-że to prawdą?

Wyślij za pomocą:Przekleństwa synu! co Kaina piętnem 
Straszysz w dzień biały Chrystusową trzodę, 
Przybywaj do mnie! w uciśnieniu smętnem 
Znajdziesz dla siebie gorycz i ochłodę. 
Znanyś mi z dawna, gdy życiem namiętnem 
Przyniosłeś duszy swojej wieczną szkodę, 
Rzuciwszy cnoty gościniec utarty 
I do bram niebios biegnąc, i odparty. 
Lepiej ci było wraz z bracią Ablową 
Przeżuwać życie na pokory zębie, 
Kochać na rozkaz i wierzyć na słowo, 
Paląc na stosie ofiarnym gołębie; 
Niźli do boju stanąwszy z Jehową, 
Przeglądać bytu i nicestwa głębie. 
Nie byłbyś nosił fatalnej pieczęci, 
Na którą z wstrętem patrzą wniebowzięci! 
Lecz tym, czym jesteś, skazany na piekło! 
Tym cię mieć pragnę! gościu mój posępny! 
Bo jakieś echo podziemne mi rzekło: 
Że los nasz jeden, że i ja występny, 
Czemu tym bardziej wierzyć teraz muszę, 
Gdy jasne niebo z piersi mej uciekło, 
I sam zostałem, nieprzystępny skrusze, 
A tylko jednej rozpaczy przystępny.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Nieśmiertelności nie poszukuj w próchnie
Albo w czynnikach, co się wnet rozprzęgną –
Nieśmiertelnymi nie są kość i ścięgno
Ni żądz płomyki, które śmierć zadmuchnie.
Te dumne myśli, co się w głowie lęgną,
Pójdą na pastwę bladej przemian druhnie,
Jeśli za zlepek znikomy nie sięgną,
I osobistej sławy oddźwięk zgłuchnie.
Wszystko, co świeci w ludzkich cacek kramie,
Co przypadkowe, ułomne i liche,
Co nosi zachceń osobistych znamię,
Choć się przystraja w odrębności pychę,
Wraz z swą skorupą w prochy się rozłamie,
Na dno przepaści opadając ciche.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Dobrze było w swoim czasie
Apollina służbie głodnej
Mieć kąt własny na Parnasie,
Ciepły, cichy i wygodny.
Dobrze było w laurów cieniu,
Pod opieką Muz dziewięciu,
W poetycznem zachwyceniu
Żyć po własnem wniebowzięciu.
Wierne sługi łaska Feba
Przyodziała w blask sowicie;
Wszystko było, co potrzeba,
Na Parnasu górnym szczycie.
Można było pełną dłonią
Z kastalskiego czerpać zdroju
I oddychać kwiatów wonią
W błogiej ciszy i spokoju.

Wyślij za pomocą:Pod zwrotnikami rosną w lasach kwiaty,
Co przybierają wzory fantastyczne –
Strój ich niezwykły, wdzięczny i bogaty,
Cudowne barwy, wonie narkotyczne:
I nęcą zmysły ich korony świetne
I te zapachy z pozoru szlachetne.
Każdy z nich postać rzadkiego motyla
Lub przepych kształtów nieznanych roztoczy,
Z szczeliny drzewa w błękit się wychyla,
Wprawiając w zachwyt podróżnika oczy,
A jednak one soki swoje biorą
Z zgnilizny, w drzewach ukrytej pod korą.
Są i uczucia, szlachetne z pozorów,
Rozpromienione całą blasków tęczą,
Nadziemskiej miary, cudownych kolorów,
Jakby anioły, co w błękitach klęczą
I rozsiewają idealne wonie,
W których wędrowiec sercem swoim tonie.
A jednak, chociaż taki czar roznoszą,
Chociaż cel w sobie przedstawiają wzniosły
I nęcą ludzi nieznaną rozkoszą,
One na drzewie zbutwiałym wyrosły;
Z głębi tajnego powstały zepsucia –
Te fantastycznie błyszczące uczucia.
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Po co się budzą pragnienia szalone,
Gdy ich nie można ugasić napojem?
Po co się serce wyrywa stęsknione
Do burzy, gardząc ciszą i spokojem?
Po co chce zedrzeć przyszłości zasłonę
I nieskończoność zmieścić w łonie swoim
Kiedy zaledwie dotknie się spragnione,
Usycha w żalu nad zmąconym zdrojem…
Próżne zabiegi! Wieczyste pragnienia!
Zwodnicze widma! Któż was nie wyklina?
A jednak mimo klątw i złorzeczenia,
Każdy na nowo wraca i zaczyna
Szukać tej mary, co świat opromienia,
I o dawniejszych klęskach zapomina.
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Noc zapada, z ziemi wstają 
Z wolna srebrne mgły,
Szare płaszcze zarzucają 
Na wilgotne mchy.
Mkną i płyną, jak jeziora 
Zalewają las;
W lesie straszno – duchów pora, 
A on śpi jak głaz.
Księżyc przedarł swe promienie 
Przez zielony dach
I przetopił mgły i cienie 
W brylantowych skrach.
Odmieniają kształty drzewa 
Wśród tych światła fal,
Po wierzchołkach wicher śpiewa 
Dzikiej pieśni żal.