Głos wołający na puszczy

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Plaudite cives! — Oto nowa scena
 Otwiera muzom gościnne podwoje.
Ucieszna Talia, smutna Melpomena,
Prowadzą z sobą wdzięczne chóry swoje,
I owe deski przemienią cudownie
W ogarniającą cały świat widownię.
Cały świat uczuć, cała działań sfera
I starć namiętnych ukryte pobudki;
Zdrada, łamiąca pochód bohatera,
Dwojga kochanków sen o szczęściu krótki,
Kłamstwo i zbrodnia w zwycięskiej potędze, —
Drżące przed prawdy wschodzącem światełkiem;
Wady, śmieszności i powszednie nędze,
Życie codziennym wypełnione zgiełkiem —
Wszystko tu w barwnej przesunie się tęczy,
Wybuchnie bólem lub śmiechem zadźwięczy.

Wyślij za pomocą:Dwoje szczęśliwych widziałem na ziemi
I ci mi nigdy nie wyjdą z pamięci
Dwa seica wielkie, czyste, nad któremi
Czuwali zawsze aniołowie święci
I od wszelakiej chronili je skazy,
Pojąc je mlekiem nadziemskiej ekstazy
Ci nic z prawd gorzkich żywota nie znali
I ziemia cala była dla nich rajem,
Widzieli wszystko pięknym i kochali –
I siebie także kochali nawzajem
Ową miłością, co początek bierze
Gdzieś w melodyjnej archaniołów sferze
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Sie trennten sich endlich und sah\’n nicht. 
Nur noch zuweilen im Traum; 
Sie waren langst gestorben 
Und wussten es selber kaum. 
Kiedym cię żegnał, usta me milczały, 
I nie wiedziałem, jakie słowo rzucić, 
Więc wszystkie słowa przy mnie pozostały, 
A serce zbiegło i nie chce powrócić. 
Tyś powitała znów swój domek Biały, 
Gdzie ci słowiki będą z wiosną nucić, 
A mnie przedziela świat nieszczęścia cały, 
Dom mój daleko i nie mogę wrócić. 
Tak mi boleśnie, żem odszedł bez echa, 
A jednak lepiej, że żadnym wspomnieniem 
Twych jasnych marzeń spokoju nie skłócę, 
Bo tobie jutrznia życia się uśmiecha, 
A ja z gasnącym żegnam się promieniem 
I w ciemność idę, i już nie powrócę. 
16 wrzesień 1870

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
W coraz to wyższe przeradza się wzory
Pył ożywiony, co w przestrzeni krąży,
Ledwie się w cieniu śmiertelnym pogrąży,
Wnet go z martwości świt rozbudzi skory.
Śmierć – to ciągłego postępu chorąży,
Który na nowe świat prowadzi tory,
Wschodzącym kiełkom usuwa zapory
I z rzeszą istot w nieskończoność dąży.
Z jego opatrznej, choć surowej łaski
Świat nie zastyga pod próchnem i pleśnią,
Ale młodości wciąż przebrzmiewa pieśnią
I w coraz nowe przystraja się blaski,
I coraz dalej mknąc na fali chyżej,
Po stopniach przemian posuwa się wyżej.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na wstępie życia, przez dobre anioły
Zesłany w darze niewinnemu sercu,
Na ustach uśmiech zjawia się wesoły,
Igra jak motyl na łąki kobiercu
Tak łatwo leci, tak swobodnie wschodzi,
Nie potrzebując jeszcze nic dla siebie –
Sama go jasność chwil porannych rodzi
I świeżość wiosny rozlana po niebie
Później ten uśmiech głębsze bierze piętno,
Za marą szczęścia i piękności leci,
Melodią uczuć dźwięczy już namiętną,
Ogniem zachwytów i pożądań .świeci.
Utracił spokój niewinności błogi
I falą wzruszeń gwałtownych wybucha,
I na rozstajne wylatuje drogi
Wśród krwi podszeptów i porywów ducha.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Wyzłocone słońcem szczyty
Już różowo w górze płoną
I pogodnie lśnią błękity
Nad pogiętych skał koroną.
W dole – lasy skryte w cieniu
Toną jeszcze w mgle perłowej,
Co w porannym oświetleniu
Mknie się z wolna przez parowy.
Lecz już wietrzyk mgłę rozpędza
I ta rwie się w chmurek stada…
Jak pajęcza, wiotka przędza
Na krawędziach skał osiada.
A spod silnej tej zasłony
Świat przegląda coraz szerzej,
Z nocnych, cichych snów zbudzony,
Taki jasny, wonny, świeży.
Wszystko srebrzy się dokoła
Pod perlistą, bujną rosą,
Świerki, trawy, mchy i zioła
Balsamiczny zapach niosą.