Prawo

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Do mrocznych lasów, na ten łan
Przyjechał wczoraj srogi pan
I ostrzem igieł bije w twarze,
Siwą ma brodę, siwą brew,
Wkrótce – oddechem zetnie krew,
Wyrzeźbi szybom w noc witraże.
Ostatnią trawę z ziemi zmiótł…
Wśród zaspy śnieżnej, ostrych grud
W wietrze usłyszysz głos rozpaczy.
Lecz, gdy kto inny zajmie tron,
Stopnieją śniegi, zniknie szron
I wiosną będzie znów inaczej.
Gdzie indziej również srogi pan
W śnieżycy wiedzie dziki tan.
Tam losy wiosny mniej łaskawsze.
Gdy zjechał groźny mocarz mróz
I lodem w serce ludzkie wrósł,
to jest tam władcą już na zawsze.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Na ziemi ściele się już dym
I słońce dosyć późno wstaje:
Trzeba jesienny sklecić rym,
Takie już moje obyczaje…
Na zimę czas wziąć z lasu chrust
Liść na topoli się czerwieni,
Zmarszczkem koło mych spostrzegł ust.
Więc widać nadszedł czas jesieni.
Ptaków przelotnych umilkł głos,
Minął wiosenny szał uniesień…
W czupryniem znalazł siwy włos,
Nic nie pomoże, idzie jesień.
Lecz się natury zmieni los,
Wiosna na zawsze pól nie rzuci,
Jeno zostanie siwy włos
I to, co było, już nie wróci…
 

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Ptaszęce chóry, najpiękniejsze z harf
Co dnia zwiastują wielkie wiosny święto.
Maj niesie w słońcu kwiatom tęczę barw
Z twarzą promienną, jasną, uśmiechniętą.
W szmaragd się każde ustroiło z drzew
I w woń najsłodszą i w najbielsze kwiaty
Wiatru w gałęziach delikatny wiew
Śpiewa kochania słodkie poematy.
Jeszcze przed żarem nie uciekam w cień,
Ni ogniem z nieba pierś jest przepalona.
Wiotką ruń łanów czar wiosennych tchnień
Ku słońcu podniósł z pulchnej ziemi łona.
Za rok wiosenne czary wrócą znów:
Słońce zaświeci i słowik zanuci,
Akacja kwitnąć będzie i krzak bzów,
Jeno się człowiek zmieni i nie wróci.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Mroźnych się wichrów przerwały podmuchy,
śniegowa wydma, jak przykry sen, taje.
Precz odrzuciwszy grobu kamień kruchy,
Chrystus zmartwychwstaje.
Słońca promienne, złotem lśniące włócznie
biegną z błękitów oświetlać rozstaje.
ludzkość wiosenne czary wita hucznie…
Chrystus zmartwychwstaje.
Zwycięstwo Prawdy bije w serca ślepych,
kiedy do walki z mrozem kłamstwa staje
i gdy roztacza wszechmiłości przepych.
Chrystus zmartwychwstaje.
Wieczna to walka! Choć zło się rozpleni
i mrozem zetnie szemrzące ruczaje,
wierzmy, że przecie wśród złotych promieni
Chrystus zmartwychwstaje.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Bzy już zakwitły, lecz nie w mem ogrodzie,
co legł samotny na wysokiej skale.
Kwiat się nie rodzi hen, gdzieś w górskim chłodzie
gdzie całun śnieżny rozrósł się wspaniale.
Pono w nizinach wiosna jest królową:
Ziemię pokryła szmaragdowa chusta…
Gdzieś, ktoś miłości szepce cudne słowo
i uśmiech stroi purpurowe usta.
Pono tam słońce co dnia kąpie ziemię
w potoku blasków tęczowych nadziei,
pono z serc spadło łez niestartych brzemię
i nie masz grzmotów ni śnieżnych zawiei
Pono bzy kwitną pachnące, wspaniałe…
Czemuż nie rosną hen, w podniebnym chłodzie?!
Ja jednak kocham swą odludną skałę,
chociaż bzy kwitną nie w moim ogrodzie,

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Choćbyś spokoju swego wiecznie strzegł,
Bez trudu smaczne zdobywając fety,
Zawsze cię przecie czeka jakiś bieg,
Zawsze do jakiejś musisz zdążać mety.
Rzadko czar nagród jest wysiłku wart,
Rzadko kto zowie się Loth, albo Kuchar…
Ci zdobywają dyplom z gładkich kart,
Żetonów rzędy, albo srebrny puchar.
Częściej ktoś sercem się człowieczem wściekł
I wnet dla wdzięków niewieścich niestety,
Urządza dziki, nieprzytomny bieg,
Żałując później, że doszedł do mety.
Źrenica świeci z poza ciemnych rzęs,
Gdy zawodnicy od nocy do świtów
Biegną by zdobyć albo chleba kęs,
Albo błyszczące uroki zaszczytów.
Biegnij! A ciałem swem jak kulą strzel.
Pędź, jakbyś siłę miał skrzydeł anielich!
Osiągnąć w biegu raz obrany cel
Większą nagrodą jest, niż srebrny kielich.