Nie damy ziemi!

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Poeta według wzorów i zwyczaju,
Biorąc i niebo i słońce za świadków,
Bredzi o pięknym, woniejącym maju,
O drzew zapachu i o barwach kwiatków.
Mając w płomieniach natchnienia oblicze,
Zapewnia głośno i z blagierską minom
Że gdzieś tam pono są piosnki słowicze
I właśnie w maju tęskni za dziewczyną.
Łże, oczywiście… Niepotrzebna blaga.
Wszak kwiat uroków majowych już opadł.
I, jako mówi nieba prawda naga,
Maj jest nie lepszy niż jakiś listopad.
Co prawda straty z tego bywa wiele,
Lecz niekoniecznie musimy żyć w raju
I niekoniecznie są słowicze trele
I niekoniecznie trzeba kochać w maju

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Minęły lata pasterskich sielanek
I czułych spojrzeń na zielonej łące,
Przeminął już wiek anielskich bogdanek,
Co miały usta i serce gorące.
Ongi we wrześniu pracowały żarna
I ledwie w słońcu nitka się zabieli,
Wnet prababunia miła, gospodarna,
Wiedziała, że czas zasiąść przy kądzieli.
Dzisiaj pajęcza nić babiego lata
Inne nasuwa myśli nam do głowy
I cichych westchnień fala hen ulata,
Że pani pragnie mieć kostium zimowy.
Różnica w myśli i różnica w czynach;
Wiek nasz zwyczajem prababek pomiata,
Miast o kądzieli, marzy o selskinach,
Więc smutny jestem w dniach babiego lata.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Gdy się myśl młoda w marzeniach rozpręży,
Pijąc nektary złud z tęczowej czaszy,
Wylata wtedy na gwiazdy i księżyc.
I to jest pierwsza droga w życiu naszem.
Potem na inne tory życie skręca,
Że tylko z sercem ma słodką zażyłość,
Kwiatem nadziei radosnej uświeca
Każdy sen złoty. To się zowie miłość.
Wraz znowu nowym szlakiem trzeba dążyć,
Który usłany jest w ostre krzemienie,
Gdzie wąż podpełza, stado kruków krąży:
Walka o jutro, o byt, o istnienie.
W końcu zmęczony, nim się opamiętasz,
Choć się twych pragnień nie rozplącze matnia,
Polna cię ścieżka prowadzi na cmentarz.
A to jest droga czwarta i — ostatnia.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Ptasząt się cudny wznosi śpiew,
Gdy zalśni kwiatów czar okiści,
Kiedy gałęzie naszych drzew
Toną w zieleni młodych liści.
Dokoła płynie słodka woń,
Co nieraz smutek z czoła płoszy
Czemuż zbrodnicza niszczy dłoń
Źródło najczystszej tej rozkoszy?
Niechaj nie będzie takich rąk,
Niech drzewka patrzą wciąż w lazury,
I niech zapachy pól i łąk
Wnoszą w te szare, miejskie mury.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Już był z polskiego pisemny egzamin,
Matematycznych minął ciężar zadań.
Każda córeczka, każdy synek mamin
Nie je obiadów i nie jada śniadań,
Lecz się o byle co gniewa i wścieka,
Bo egzamin ustny jeszcze czeka.
I będzie jeszcze historia, fizyka,
Obce języki po martwej łacinie,
Tak to się szkoła z rąk młodych wymyka
I wkrótce piękne życie szkolne minie.
A młodość sądzi, że cały świat zmieni
Kiedy poczuje maturę w kieszeni.
Młodość: algebra, ćwiczenia, matura,
Młodość: humoru złotem kute skrzynie,
Cudowna młodość, gdzie najsroższa chmura
W tym, że się uczeń zetnie w egzaminie
Jeśli nie przyjdą pomoce sekretne:
A ja, mój Boże, ja się już nie zetnę.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Konstanty Ćwierk
Do mrocznych lasów, na ten łan
Przyjechał wczoraj srogi pan
I ostrzem igieł bije w twarze.
Siwą ma brodę, siwą brew,
Łzy w perły zmieni, ścina krew,
Na szybach rzeźbi w noc witraże.
Ostatnią trawę z ziemi zmiótł,
Wśród sopli lodu, wśród tych grudzień
W wichrze usłyszę głos rozpaczy.
Lecz gdy kto inny zajmie tron,
Stopnieją śniegi, zniknie szron
I przecież będzie znów inaczej.
Przez mroczne lasy, przez ten łan
Jedzie tak długo srogi pan
Aż słońce będzie znów łaskawsze.
——————————————–
Przyjechał groźny mocarz mróz,
Lodem w człowieka piersi wrósł
I został władcą tam na zawsze.