Nad głębiami / XII

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Już niejeden obraz miły
Ciemne widma zasłoniły,
I niejeden ślad zatarły —
Ślad przeszłości obumarłéj.
Łzy, uśmiechy, kwiatów wieńce,
Pragnień ognie i rumieńce,
Sny miłości, szczęścia, chwały —
Już się w drodze rozsypały;
Pozostały za mną w tyle
Na rozdrożach — lub mogile.
Lecz choć wszystko pierzchło, znikło —
Serce kochać nie odwykło
I młodzieńczych natchnień chwila
Jeszcze duszę wciąż zasila;
Jeszcze czystem światłem błyska
Przez mgły ciemne i zwaliska
I w ten życia wieczór szary
Rzuca wspomnień cudne mary.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam ASnyk
Zejdź jasna jutrznio! rozlej światła strumień
Po ziemi życia nowego spragnionej;
Złotym promieniem do dna ludzkich sumień
Sięgnij i blask im nadaj nieskażony!
Rozedrzyj mroczne przyszłości zasłony
I wstydem czoła wątpiących zarumień
I oczom, chciwym zachwytów i zdumień,
Ukaż odrodzeń szereg nieskończony!
Zejdź jasna jutrznio! Świat, przeczuciem tknięty,
Z lochów, gdzie nędza z zbrodnią mieszka skrycie,
Z gmachów, gdzie orgia dopija swe męty —
Wygląda ciebie, w troskach czy przesycie,
I woła, dziwną tęsknotą przejęty,
O świeże, lepsze, szlachetniejsze życie.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Kiedy na was z daleka patrzę
Z okna mojego poddasza,
Myślę, że jestem w loży w teatrze,
Lecz sztuka nudzi mnie wasza.
Muszę się dziwić, że scena świata
Takich ma nędznych aktorów,
Że gdzieś przepadły dawne dramata,
Tęczowych pełne kolorów.
Widzę, że artyzm w życiu upada,
Że zamiast sztuki klasycznej
Ciągnie się farsa nędzna i blada,
Godna gawiedzi ulicznej.
Pierwszych kochanków nie ma na scenie,
Ci są dziś anachronizmem
Młodość straciła swoje płomienie
I żyje modnym cynizmem.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Rzucone w przestrzeń złotych gwiazd kagańce,
Te wirujących światów zbiorowiska,
Skupione bytów chwilowych ogniska,
Ten cały ogrom, za którego krańce
Nie możem sięgnąć, przygodni mieszkańce
Z nieskończoności toni bez nazwiska
Wzniósł się, podobny wirującej bańce,
Która na fali tęczuje i pryska.
Niesie go z sobą ta nieznana fala,
Co0 poza bytem będąc, byt okala
I wszystko z łona swego wyprowadza.
I nowe słońca w przestrzeniach zapala,
Gdy nią poruszy kierująca władza,
Co byt na głębiach nicestwa osadza.

Wyślij za pomocą:Stary Giewont na Tatr przedniej straży 
Głową trąca o lecące chmury – 
Czasem uśmiech przemknie mu po twarzy, 
Czasem brwi swe namarszczy ponury 
I jak olbrzym w poszczerbionej zbroi 
Nad kołyską ludzkich dzieci stoi. 
Przez ciąg wieków wznosi dumne czoło 
I wysuwa pierś swą prostopadłą, 
Patrząc z góry na wieśniacze sioło, 
Co pokornie u nóg jego siadło. 
Przez ciąg wieków straż swą nad nim trzyma 
Z troskliwością dobrego olbrzyma. 
Wypiastował już pokoleń wiele, 
Które wieczny związek z nim zawarły, 
Z nim złączyły swe losy i cele, 
Przy nim żyły i przy nim pomarły, 
Nawet myślą spod jego opieki 
Nie wybiegłszy nigdy w świat daleki.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Smutny jest schyłek roku w mgieł pomroce,
Gdy wiatr jesienny zwiędłym liściem miota!
Ostatnie kwiaty, ostatnie owoce
Strąca i grzebie pod całunem błota.
Smutniejszy koniec bezsilny żywota,
Osamotnienie starości sieroce
I długie, ciemne, pełne cierpień noce,
W których się ludzka rozprzęga istota!
Lecz najsmutniejszy jest duchowy schyłek
Zamierającej powoli epoki –
Gdy wniwecz poszedł pokoleń wysiłek.
Strawiwszy wszystkie żywotniejsze soki,
A w spadku szereg błędów i pomyłek
Na dni ostatnie rzuca cień głęboki!