Nad głębiami / VIII

Wyślij za pomocą:Bodaj owa rzeczka szuwarem zarosła,
Która mnie młodego w obcy kraj zaniosła,
Bodaj owa rzeczka rybek nie rodziła,
Która mnie młodego z domem rozłączyła,
Bodaj owa rzeczka wyschła do ostatka,
Że mnie tam zaniosła, gdzie nie znajdzie matka.
„Nie trzeba ci było, o mój chłopcze młody,
Puszczać się tak łatwo na wezbrane wody.
Nie trzeba ci było z domu się wydzierać,
Nie musiałbyś teraz z tęsknoty umierać.
Rzeczka będzie rzeczką i wciąż będzie płynąć –
Wstecz nie wróci woda, musisz marnie ginąć!
A twojej mogiły nie obleją łzami,
Tylko nad nią burze będą wyć nocami!”
Wiersz: Adam Asnyk

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Ciepłą, jasna noc czerwcowa,
Woń duszącą kwiatów śle.
Rozmarzony świat się chowa
W księżycowej gęstej mgle.
Przy kwitnącej siedząc lipie
Boałych cmurek śledzę bieg,
Wietrzyk z góry na mnie sypie 
Kwiatów śnieg.
Zwolna głowa na pierś spada
I zachodzi cieniem wzro…
Rzeczywistość spływa blada
W poplątanych widzeń mrok.
Czyli czuwam, śnię lub marzę?
Nie poznaję dobrze sam,
Jakieś kwiaty, jakieś twarze 
W oczach mam.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Dołem – wicher ciężkie chmury niesie,
O skaliste roztrąca urwiska;
Burza huczy po sczerniałym lesie
I gromami w głąb wąwozów ciska…
A tam w górze, gdzie najwyższe szczyty,
Lśnią pogodne jak dawniej błękity.
Ach! tak samo na drogach żywota:
Nieraz burza szaleje nad głową,
Wicher nami nad przepaścią miota,
A grom ciemność oświetla grobową;
Jednak wyżej – widać błękit nieba…
Tylko wznieść się nad chmury potrzeba.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Jakaż to prządka snuje białe nici,
Które wśród głazów migają tak żywo,
że je z daleka ledwie wzrok pochwyci?
Jakaż to prządka rozpierzchłe przędziwo
Łowi po skałach strojnych w szarą pleśń?
I z drobnych nitek srebrną wstęgę przędzie,
I przez granitów przewiesza krawędzie,
Nucąc wieczyście jednobrzmiącą pieśń?
To wartki strumień szumiącej Siklawy
Zagarnia wkoło śnieżne ścieki gór,
Na nić swą czarne nawiązuje stawy
I wiedzie głośny z kamieniami spór:
To potok wzbiera siatką wód pajęczą
I coraz głębiej pierś wąwozu porze,
I znika w ciemnej gardzieli otworze,
Kończąc krajobraz wodospadu tęczą.
Skromny to potok! a jednak w swym biegu
Tyle piękności naszych gór jednoczy –
Chylą się nad nim ściany pełne śniegu
I gonią za nim czarnych stawów oczy.
Za nim piętrami spadających wzgórz
Ciągną się gruzem zasłane rozdroża,
Jak falujące a zastygłe morza,
Co skamieniały wśród pierwotnych burz.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Z pokorą nasze pochylamy głowy 
Przed twoim sądem, o publiko gniewna! 
Bo chociaż wyrok bezwzględnie surowy, 
Jednak jest słusznym w gruncie, to rzecz pewna; 
I przyznać musim, że nasz chór harfowy 
I nasza nuta szpitalno-cerkiewna 
Z całym przyborem schorzałej fantazji 
Jest dziś najgorszym rodzajem inwazji. 
Po zgasłych wieszczach w ręce słabe, drżące, 
Wzięliśmy lutnie, w których pieśń czarowna 
Spoczywa w tonów ubrana tysiące, 
Boleścią całych pokoleń wymowna. 
Smutno nam słyszeć te echa mdlejące, 
Smutno nam wiedzieć, że ta moc cudowna, 
Potrząsająca niegdyś ludzi tłumem 
Niezrozumiałym stała się dziś szumem. 
Straszno nam strun tych dotykać natchnionych, 
Co się prężyły jako serca żywe, 
Co miały siłę rozbudzać uśpionych 
I smagać biczem umysły leniwe; 

Wyślij za pomocą:Nieśmiertelności nie poszukuj w próchnie
Albo w czynnikach, co się wnet rozprzęgną –
Nieśmiertelnymi nie są kość i ścięgno
Ni żądz płomyki, które śmierć zadmuchnie.
Te dumne myśli, co się w głowie lęgną,
Pójdą na pastwę bladej przemian druhnie,
Jeśli za zlepek znikomy nie sięgną,
I osobistej sławy oddźwięk zgłuchnie.
Wszystko, co świeci w ludzkich cacek kramie,
Co przypadkowe, ułomne i liche,
Co nosi zachceń osobistych znamię,
Choć się przystraja w odrębności pychę,
Wraz z swą skorupą w prochy się rozłamie,
Na dno przepaści opadając ciche. 
Wiersz: Adam Asnyk