Czego ci trzeba dziś, posępny tłumie…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Na falach swoich toczy słońc miliony
Wieczny ocean bez dna i wybrzeży,
Którego nawet goniec uskrzydlony
Przestrzeni – promień świetlany nie zmierzy;
Ani fantazji młodej polot świeży,
Ani błysk myśli, na zwiady rzucony,
Do krańców jego nigdzie nie dobieży
I tajemniczej nie przedrze zasłony.
Nieskończoności łańcuch wyciągnięty,
Biegnąc przez mroczne przestrzeni odmęty,
Wśród bezbrzeżnego znika nam ogromu,
Niemocą myśli przedwcześnie ucięty,
A z drugiej strony – ginie po kryjomu,
Gdzieś – w nieskończonej małości atomu.

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Czasem, gdy smutny o przeszłości marzę,
Ona przede mną staje jak w obrazku:
Widzę pogodne greckich mężów twarze
Od wewnętrznego jaśniejące blasku,
I widzę młodzież, jak w wesołym gwarze,
Wśród mirtowego mocuje się lasku,
I widzę starców uśmiech, który leci
Zadowolony — do niebios i dzieci.
Wszędzie zdrój życia jasnym nurtem płynie
I harmonijnie dla ucha szeleści:
Tyle piękności w tej cudnej krainie,
Tyle rozkoszy i szczęścia się mieści,
Tyle odwagi w każdym ludzkim czynie,
I tyle nawet spokoju w boleści!..
Każdy wesoło w błękity spoziera,
Bez skargi żyje, bez jęku umiera.

Wyślij za pomocą:Ponad ziemskim lecąc globem,
W brylantowych skrzę się rosach,
Wonne róże na mych włosach,
Z moich ramion spływa bluszcz;
Nad otwartym stanę grobem.
Pocałunki śląc namiętne,
I uwiodę cienie smętne
W lazurowych kraje puszcz.
Niegdyś, dawniej, świat młodzieńczy
Rozmarzyłam w sen lubieżny,
Do mej piersi tuląc śnieżnej,
W namiętności strojąc kwiat;
Dziś mię próżno róża wieńczy,
Zapoznane bóstwo błędne
Bez uścisków schnę i więdnę,
Opłakując dawny świat.

Wyślij za pomocą:Ja ją kochałem, tak mi się zdaje,
Bo cudną była w szesnastej wiośnie:
Umiała patrzeć na mnie mołośnie
I rwać mi serce w nadziemskie kraje.
A więc w jej oczach pełnych tęsknoty
Tonąłem wzrokiem i tak na jawie
Śniłem o różach, które ciekawie
Ponad jej włosów wybiegły sploty,
Tak że je zrywać ustami chciałem,
I byłbym przysiągł, że ją kochałem!
Ja ją kochałem, ach! jestem pewny!
Bom często błądził w noc księżycową,
Przypominając mojej królewny
Każde spojrzenie i każde słowo.
A w gwiazdy patrząc w pół nieprzytomnie,
Widziałem usta zwrócone do nie,
Że aż mnie brała wielka pokusa,
W wonne powietrze rzucić całusa.
Lecz się obrazić skromnej lękałem,
I dość mi było, że ją kochałem…

Wyślij za pomocą:Wiersz: Adam Asnyk
Ach, tam! gdzie pierwsza witała mnie zorza, 
Gdzie tyle w życiu dosłyszałem gwaru, 
Przez te zastygłe i umarłe morza 
Wrócę tło uczuć młodzieńczych pożaru, 
Po kwiat się jeden schylę nad łez wodą, 
A może znajdę swoją duszę młodą; 
Taka, jak była w poranku stworzenia, 
Gdy biegła witać świat ten dla niej nowy 
Żądzą miłości, walki i cierpienia, 
W blask się jutrzenki przybrawszy różowy, 
I zakochana w własnych mar odbiciu, 
Zaczęła pierwszy poemat o życiu. 
O poemacie młodości! któż może 
Na twe wspomnienie obojętnym zostać? 
I widzieć ten sen i to kwiatów łoże, 
Na którym jasna spoczywała postać, 
I choć na chwilę nie spłonąć rozkoszą 
Wśród bliskich widzeń, które woń roznoszą? 
W maju, w urocze bogatym poranki, 
W kwitnącej życia chwili, z marzeń tęczy 
Komuż nie spływa niebiańskiej kochanki 
Widmo, co serce jak lutnię rozdźwięczy, 
I paląc piersi namiętnym oddechem, 
Komuż nie porwie duszy niebios echem?… 

Wyślij za pomocą:Jak ptaki, kiedy odlatywać poczną,
Bez przerwy ciągną w dal przestrzeni siną
I, horyzontu granicę widoczną
Raz przekroczywszy – gdzieś bez śladu giną…
Tak pokolenia w nieskończoność mroczną
Nieprzerwanymi łańcuchami płyną,
Nie wiedząc nawet, skąd wyszły… gdzie spoczną…
Ani nad jaką wznoszą się krainą.
W chmurach i burzy lub w blasku promieni,
Podległe skrytych instynktów wskazówce,
Lecą, badając wąski szlak przestrzeni.
Który im znaczą poprzedników hufce –
I tę przelotną grę świateł i cieni,
Jaką w swej krótkiej zobaczą wędrówce.
Wiersz: Adam Asnyk