Konstanty Ildefons Gałczyński – Wiersze miłosne, Wiersze

Przestań pisać te wiersze! — syczała kochanka w ucho,
i tylko księżyc podsłyszał, schylone, różowe ucho.
I jakieś flety ukryte były w jej biodrach i żebrach,
a może to księżyc szumiał potworną palmą ze srebra.
A może to była Brazylia. A może byłem pijany.
Do kochanki, prostej jak palma, przywarłem uchem do palmy.
Z nie czytanego dziennika najśmieszniejszy wyraz „kabokle”

A ja tobie bajki opowiadam,
szeptów moich słuchasz bardzo rada.
Lśnień dodają twym oczom i włosom,
jesteś cała jak srebrny posąg,
a ja biję przed tobą pokłony,
zakochany, zazdrosny, spragniony,
i nazywam ciebie srebrną nocą,
srebrną różą z ręki zwisającą.
Loki twoje mrok barwi na modro
i spokojna jest twoja mądrość.
Wiersz: Konstanty Ildefons Gałczyński