Ciężki los człowieka,
co patrzy z daleka,
na przyjaźń i miłość
i żywota zawiłość.
on – sam w ludzi tłumie
tylko smutek czuje.
żal mu życia swego,
osamotnionego.
czuje się wzgardzony,
czuje się odrzucony.
nie może polubić
to może go zgubić
nie może pokochać,
zostaje mu szlochać.
płakać się wstrzymuje,
bo się znów zdołuje,
nikt z nim nie pogada
czy to tak wypada?
nikt się nie przyznaje,
czy to takie obyczaje?
że głupszy uważają,
za lepszych się mają.
czy to tak uchodzi?
czy to tak się godzi?
on powtarza: „dobrze będzie”.
i powtarza ciągle, wszędzie.
mimo swej udręki,
mimo swojej męki.
i samotność go wznosi,
na skrzydłach unosi
i samotność go zrzuca,
swe skrzydła porzuca.
Wierszyki smutne