Do twej piersi jak śnieg białej
Tulę głowę rozmarzoną,
Czuję bicie twego serca
I wiem, czemu drży twe łono.
Pułk huzarów wszedł do miasta,
W takt mazura począł nucić.
O mój skarbie! mój aniołku!
Ty mię jutro chcesz porzucić.
Ty mię jutro chcesz porzucić,
Lecz dziś jeszcze — jam gorliwy
Pan twych wdzięków i do jutra
Chcę podwójnie być szczęśliwy.
Wiersz: Heinrich Heine
Przełożył: Adam Mieleszko-Maliszkiewicz
Wyślij za pomocą:Długiej miłości chwile minione
Dziś ledwie pomnim — oboje smutni —
Gdyśmy się bawiąc „w męża i żonę”
Nie znali jednak swarów i kłótni.
Czas nam upływał w ciągłej ochocie,
W ciągłych uściskach, w ciągłej pieszczocie.
Lecz raz w zabawie biegając gajem
Ukryliśmy się tak wyśmienicie,
Żeśmy się odtąd darmo nawzajem
Poszukiwali przez całe życie.
Wiersz: Heinrich Heine
Przełożył: Adam Mieleszko-Maliszkiewicz
Wyślij za pomocą:Gdy po lesie chodzę zmrokiem,
Po tym sennym, cichym lesie,
Zawsze się przy moim boku
Lekka postać twoja niesie.
Czyż to nie twój welon biały,
Nie błysk słodki twego lica?
Czy przez ciemną jodeł zieleń
Pada tylko blask księżyca?
Czy to własne łzy są moje,
Których lekki szmer tu słyszę?
Czy ty, miła moja, przy mnie
Płacząc idziesz w lasu ciszę?
Wiersz: Heinrich Heine
Wyślij za pomocą:Lilija na skwarze dziennym
W promieniach słońca umiera,
Uchyla główkę tęskniącą,
Ku mrokom nocy spoziera.
Księżyc, liliji kochanek,
Budzi ją ze snu uściskiem,
Lilija w niebo skroń wznosi,
Ulata wonnym połyskiem.
Ulata wonią kielicha,
Rozwiera pączek ust błogi,
Drży, marzy, cierpi i wzdycha
Rozkoszą miłości i trwogi.
Wiersz: Heinrich Heine
Przełożył: Adam Mieleszko-Maliszkiewicz
Wyślij za pomocą:Z przestrachem pierzchła jako łań,
Jak szybka łań przez wrzosy,
I biegła między krzaki te,
A wiatr jej rozwiał włosy.
Tam, gdzie się w morze spuszcza głaz,
Dognałem ptaszę moje
I słodkim czarem słodkich słów
Koiłem niepokoje.
Jak wniebowziętym w górze tam
O raju nam się śniło,
Pod nami w głębi morza szum
I słońce zachodziło.
Pod nami w głębi, w ciemną toń,
Wyślij za pomocą:Ponurych pełen rojeń
na portret jej spojrzę raz,
gdy wtem jej drogie lica
żywych nabiorą znów kras.
Jakiś przedziwny uśmiech
z jej słodkich wykwita warg,
a w oczach jej łzy żalu
zabłysną nieme, bez skarg.
I z moich oczu żałość
po twarzy spływa we łzach,
i wciąż uwierzyć nie mogę,
żem już cię utracił. Ach!
Wiersz: Heinrich Heine
Przełożył: Józef Mirski